Elfie Tromp Opinie 29 nov 2018, 06:00

Leestijd: 2 minuten

Scorebord van het leven

Ik was jarig en dan word ik altijd neurotisch. Er wordt een cijfer gehangen aan mijn leven en cijfers associeer ik nog steeds met school. Wat is mijn score? Doe ik het goed? Moet ik het beter doen?

Ik vroeg de mensen om mij heen hoe hun leven eruit zag toen ze mijn leeftijd hadden. En als ze die nog niet hadden behaald; hoe ze het voor zich zagen als het zover is. Sommige mensen hadden hun gelukkigste jaren op mijn leeftijd. Anderen hun dieptepunt. Er werd me vertelt over zwangerschappen, scheidingen, een eerste faillissement, over eindelijk alleen op vakantie gaan. Een hoop menselijk geploeter.

Het leek zo slecht nog niet met mij te gaan, bezwoer ik mezelf. Ik was weer aan de juiste kant van de levenslust, ik kan mezelf onderhouden, heb vrienden en fijne familie. Toch had ik die week slapeloze nachten en een vreemd, jachtig schuldgevoel. Je mist altijd meer dan je meemaakt. Ambitie gaat vaak gepaard met de doodsangst je tijd te verdoen. Wat nu een goed idee lijkt, kan jaren later geneuzel zijn. Je moet het er maar op wagen dat je het goed doet, of, om een ex te citeren toen ik vroeg of hij het allemaal anders zou aanpakken, mocht hij het over kunnen doen: ‘Spijt is wat de koe schijt’.

Twee jaar geleden, zo rond mijn verjaardag, kukelde ik uit mijn levensplannen. Ik besloot een vakantie te nemen van mijn leven en zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Als je toch nergens zin in hebt, kun je net zo goed je tijd verdoen met plezier. De dwang die ik mezelf vaak opleg om te presteren, bleef afwezig. Wat bleek: ook zonder kon ik prima presteren. Ik leefde lustig verder, ontmoette fijne mensen, was nog best productief en kwam op nieuwe plannen. Het leven ging, simpelweg gezegd, gewoon door, of ik er nu zin in had of niet. En die zin kwam vanzelf weer, als een stille reisgenoot die even een andere afslag had genomen, maar me nu weer gevonden had.

Mijn verjaardag kwam en ging. Iemand vroeg me of ik het erg vond om ouder te worden. Nee, antwoordde ik, naar waarheid. Eindelijk ben ik op een leeftijd gekomen dat ik niet alleen opstandig of eigenwijs ben, maar echt zelf kan beslissen wat goed voor me is. Ik besefte dat ik het heel prima kon, dat leven.