Kinderpardon móet anders
Daar sta je dan, in je driedelig pak tegenover een 9-jarig jongetje. Jouw werk heeft direct invloed op zijn leven. Jij mag letterlijk over zijn toekomst beslissen. Je kunt zeggen van VVD-fractieleider Klaas Dijkhoff wat je wil, maar hij ging de kleine Nemr niet uit de weg. Het was de gouden greep van presentator Tim Hofman om Nemr mee te nemen naar het hol van de leeuw, politiek Den Haag om zélf vraag en uitleg te geven aan een jongetje dat huis en haard moet verlaten, want zo zijn nu eenmaal de regels. Hier geboren, je in Holland hebben geworteld, maar tóch uitgezet worden, het staat zo’n 400 kinderen momenteel te gebeuren.
Hofmans documentaire oogst veel lof; zo heeft hij meer dan 200.000 handtekeningen gekregen om aandacht te vragen voor het kinderpardon. Het móet anders. Ook ik tekende. Want je kunt er niet omheen. Of je nu vindt dat die kinderen hier horen of niet, zoals de regels nu zijn, zijn ze onmenselijk. Natuurlijk zijn er de vragen die volgen; wat doe je met de kinderen die er net buiten vallen? Wat doe je over een paar jaar, als we weer een trits kindjes hebben die vrezen voor hun toekomst? En bij het bekijken van de documentaire bekruipen je ook andere, ongemakkelijkere vragen, zoals; waarom neem je kinderen als je gevlucht bent en in een asielprocedure zit? Waarom wil je niet terugkeren om je land na de oorlog weer helpen op te bouwen? Hoe vaak mogen uitgeprocedeerden eigenlijk de IND aanvechten en vice versa?
Critici betichten Hofman van emotionele chantage. Zo’n schattig jongetje wordt in hun ogen misbruikt voor kijkcijfers. Maar ik vind dat dit nog lang niet genoeg gebeurt. De Tweede Kamer zou veel meer van het pluche moeten komen en deel van de wereld worden waar ze zo strikt over beslissen. Niet op werkbezoekjes in schoongeveegde situaties met lauwe kopjes koffie, maar zoals het is. Ga maar in een volgepakte varkensstal van de bio-industrie vergaderen en probeer zonder te walgen het woord ‘efficiëntie’ te gebruiken. Maak je beslissingen over de marktwerking in de zorg maar op de eerste hulp van een failliet ziekenhuis, waar ambulances worden weggestuurd.
Als dit is wat nodig is om besluitvorming niet alleen over de mensen maar vóór de mensen te maken, dan vind ik het fantastisch.