Iris van Lunenburg Opinie 30 nov 2018, 06:00

Leestijd: 2 minuten

Echte feministen

Echt nieuws, fake news.

Echte rookworst, vegetarische rookworst.

Echte feministen en neppe feministen.

Tja.

Eens in de zoveel tijd duiken ze weer op: vrouwen die zich identificeren als feminist, maar zelf állesbehalve feministisch bezig zijn. Bij voorkeur door andere vrouwen de maat te nemen. Zij die niet leven volgens het laatste exemplaar van het Groot Feministisch Handboeck. Niet in gedrag én niet in uiterlijk. Vrouwen hebben vroeger niet louter gestreden zodat wij kunnen stemmen, studeren en werken. Maar nog meer zodat we vrije keuzes kunnen maken. En dat blijkt toch elke keer weer lastig om te geloven. Vreemd. Vermoeiend ook. En deze week was het weer raak. Een feministe van in de zeventig vond het nodig om een bekende moeder, namelijk Romy Boomsma, online af te maken. Een moeder die, god verhoede, thuisblijft voor haar kinderen. En dus niet werkt. Heftig.

De échte feminist (71) gaat vol op het orgel: „Mevrouw Boomsma heeft twee kindjes, geen baan en gaat volstrekt op in de zorg voor die kindjes. Dat vindt zij namelijk een must: dat je als moeder volstrekt opgaat in het moederschap. Mevrouw Boomsma is een boegbeeld in de nieuwe moedercultus: de hedendaagse cultuur die vrouwen oplegt om perfecte moeders te zijn.” ‘Mevrouw Boomsma’, toe maar. Chic ook. Maar hier blijft het niet bij. De bekende moeder zou louter bezig zijn met „mooi te gaan zitten zijn met een baby aan haar borst”. En „met je kont op de bank blijven zitten, als je gezond bent, is pure luxe.” Bovendien houden toch alleen vaders zich bezig met de financiën. „Mevrouw Boomsma hoeft haar mooie hoofdje daar namelijk niet over te breken.” Mooie hoofdje. Manmanman. We zijn weer thuis, hoor.

Ik behoor niet eens tot het kamp van de momfluencers, instamommy’s of BM’ers (bekende moeders) maar als ik érgens link van word dan is het wel een ad hominem op uiterlijk. Het is zó makkelijk. Maar bovenal: ik snap het probleem niet. Echt niet. Het lijkt me heerlijk om niet gedwongen te hoeven werken. Of om geen zorgen te hebben over financiën. Alleen volgend jaar al wordt de btw op groente en fruit verhoogd, de premie voor de zorgverzekering stijgt met minstens honderd euro per jaar, en al die hapjes, drankjes en fitgirlabonnementen die je toch nooit gebruikt, moeten ook nog betaald worden.

Natuurlijk, ik ben ook wel eens jaloers op al die perfecte vrouwen op Instagram, maar in plaats van zuur te doen, zie ik het als inspiratie. Inspiratie voor later. Als ik ook zo beeldig (maar vooral gelukkig en, hopelijk, uitgerust) op de bank zit. „Ik wil drie kinderen”, zeg ik altijd. „Vier als we het kunnen betalen.” Maar dan zal ik er nooit iets over posten op Instagram.