Ebru Umar Opinie 16 okt 2018, 04:00

Leestijd: 2 minuten

Moord op het consulaat

Laat even tot je doordringen: je bezoekt een consulaat om wat stempels te regelen, maar eindigt als stukjes veevoer. Morsdood. Zonder enig spoor van jezelf.

Het kan, in Turkije.

Weliswaar is de plek van handeling het Saoedisch consulaat, maar de Turken luisterden de liveshow genoeglijk af. Ze zaten op de eerste rij terwijl Jamal Khashoggi vermoord werd en zagen dat het goed was.

De vermoorde in kwestie was een Saoedische journalist en columnist voor de Washington Post. Wat de man schreef en vond is niet relevant; dat zijn mening de moeite van het moorden zonder ingrijpen waard was, wél. Het kan niet vaak genoeg herhaald worden: anno 2018 is vrijheid van meningsuiting dodelijker dan kogels. Enkel en alleen omdat de geuite woorden machthebbers niet bevallen.

Consulaten zijn gevaarlijke plekken, althans, die van islamitische staten. Geen enkel recht hoeft nageleefd te worden. De muren zijn hoog opgetrokken, het personeel zwijgt want verdient beter dan alle andere baantjes buiten die muren en de mores van het thuisland gelden in nog heftigere mate dan in het land van herkomst. Regelmatig bezocht ik het Nederlands consulaat in Istanbul, elke keer was de daar wél functionerende bureaucratie een verademing. Op de bel drukken, naam en reden van bezoek geven en de loodzware deur werd geopend. Nummertje trekken, documenten inleveren en toedeloe. Een, zoals Turken zeiden, ‘schone’ werkomgeving. Niet alleen fysiek schoon maar ook in de communicatie. Geen geschreeuw, geen achterlijke hiërarchie, wel een natuurlijk respect en betere werkcondities. Plus de locatie: het Palais de Hollande is een schitterend pand met een fenomenaal uitzicht over de Bosporus. Ik kwam er graag.

Dat geldt niet voor het Turkse consulaat in Rotterdam. De sfeer is gejaagd en vijandig en in mijn geval wéét ik dat mijn vijanden er huizen. Helaas is het de enige plek waar ik van mijn Turkse nationaliteit af kan komen, maar dat dat nooit gaat lukken, weet ik inmiddels na drie bezoeken wel. Een van de Turken die de kliklijn gebruikte om mij landarrest te bezorgen, werkt er. Althans, het IP-adres waarvandaan gemaild werd, plus alle data die erbij verzonden werden, wijzen daarop. Tel daarbij op dat ik inmiddels drie keer langs ben geweest om te informeren of ik al Turk-af ben en drie keer mijn aanvraag ‘verdwenen’ cq ‘nooit ingediend’ bleek te zijn, en je weet weer waar je staat. Levend, dat dan weer wel. Wellicht is dat winst maar toch, de kloterigste Turken werken op het consulaat en hebben een missie. Fuck ’em all, dan hou je me toch gewoon als sektelid der Turken?! Eén ding weet ik zeker: nooit meer zal ik voet op Turkse bodem of in een Turks consulaat zetten. Met het toeschouwen van de moord op Jamal Khashoggi hebben de Turken duidelijk gemaakt dat journalisten oppakken peanuts is vergeleken met wat je er nog meer mee kunt doen: vermoorden.

Mochten jullie willen.