Lars van der Werf Opinie 1 okt 2018, 04:00

Leestijd: 2 minuten

Met Mare win je oorlogen

Soms moet je naar het buitenland. In dit geval Kortrijk, in België. Een grijzig stadje zoals vele stadjes, met een kerk, een plein, cafés en een boekhandel. Bij die laatste moest ik wezen om m’n boekjes te signeren. Ik had me er enorm zenuwachtig om gemaakt voordien. Een ander soort mentaliteit hebben ze, die Belgen. Misschien zou er niemand komen opdagen.

We gingen met de auto, want dat is makkelijker. Mare chauffeerde, omdat ze dat leuk vindt en omdat ik geen rijbewijs heb. Ik ken Mare nog niet zo lang, maar soms hoef ik iemand maar heel kort te kennen om te weten dat het nog heel lang leuk gaat worden. Vanuit Rotterdam is Kortrijk meer dan twee uur rijden. Over beroerde betonplaatsnelwegen, langs dorpen met bekend voorkomende namen die toch vreemd aanvoelen.

Mare was in elk geval opgetogen. Dat is ze volgens mij altijd. Ze kan niet zingen, maar ze zong mee met de liedjes op de radio. Ik vergat mezelf en de zenuwen een beetje tijdens de rit. Sommige mensen kunnen dat. Je zorgelozer maken dan je eigenlijk bent.

Omdat het toch op de route was, maakten we een tussenstop in Machelen aan de Leie. Dat zegt u misschien niets, maar voor een schrijver en dichter als ik, is dat een bedevaartsoord. De grote schrijver Gerard Reve woonde er en ligt er inmiddels onder de grond. Het miezerde en de lucht was laag, maar dat hoorde bij België dus het was goed, vonden Mare en ik.

Bij de boekhandel aangekomen bleken mijn zorgen compleet onterecht. De boekjes vlogen over de toonbank. Het was een druk succes en eigenlijk precies zoals in Nederland. Het regende hard op de terugweg, wat op de slechte Vlaamse wegen voor een Nederlander doodeng is, maar met Mare was er niks aan de hand. Ze zong weer mee met de radio. We aten onderweg schnitzels met patat in een vreselijk naargeestig wegrestaurant. Onze stemming werd er alleen maar beter op. De dag was perfect geweest onder barre omstandigheden. Met Mare win je oorlogen, dacht ik.