Het gevoel (is er niet)
We zitten op een terras tijdens een betrekkelijk zwoele avond. Zo’n avond waarvan we er dit jaar bijna te veel hebben gehad. ‘Het is gewoon een gevoel’, zegt ze naast me. Overduidelijk bedoelende dat ze dat gevoel bij mij niet heeft. ‘Ik vind je wel leuk, ik kan goed met je praten en lachen, maar het gevoel is er niet’, legt ze uit. De ‘it’s not you, it’s me’-routine. Ik kende ‘m al.
Terug naar huis in de metro vraag ik me af wat dat gevoel nou eigenlijk is. Waarin zit ‘m verliefdheid? De kriebel in je buik? Zwetende handen? Fysieke uitingen van iets dat gebeurt bij het zien van de ander? Is dat alles? Ik weet niet of de wetenschap er veel tijd aan besteed heeft, maar ik heb wel eens gehoord dat het een puur chemische reactie is, zoals alle processen in ons lichaam. Dan weten we verder nog steeds niks, natuurlijk. Want waarom worden we dan verliefd op die ene en niet op die andere? Is het steeds een andere chemische reactie?
Veel vragen, geen antwoorden. Iedereen aan wie ik het later vraag, zegt ongeveer hetzelfde. De bekende clichés. Meestal lepelen mensen op wat ze ergens van een welbespraakter iemand hebben gehoord. Maar niemand weet het volgens mij echt. Op papier kunnen twee mensen bijvoorbeeld uitstekend bij elkaar passen. Zelfde interesses, zelfde afkomst, gelijke humor. Noem maar op. Maar als ‘het’ er dan niet is, wat dat, nogmaals, ook verder moge wezen, dan kun je laag en hoog springen, maar dan wordt het niks.
Ik had overigens ‘het gevoel’ ook niet bij haar, realiseer ik me in de metro, terwijl er tegenover me een stelletje zit te zoenen, niet ingegeven door ‘het gevoel’, maar door alcohol, dacht ik te zien. Dat zal ook wel met iets chemisch te maken hebben, dat we sneller verliefd zijn als we wat drank op hebben. Misschien dat de wetenschap het ooit kan achterhalen. Dat je een flesje koopt in de winkel en als je dat dan met z’n twee opdrinkt, je gewoon verliefd wordt op elkaar. Goed idee? Of niet? Scheelt een hoop gedoe.