Ebru Umar Opinie 2 okt 2018, 04:00

Leestijd: 2 minuten

Eindbaas Erdogan

De fascinatie voor en dienstbaarheid aan het fenomeen Erdogan kan alleen door economische en sociale factoren verklaard worden. Geboren voor minder dan een dubbeltje in een Turks paupergezin met gelovige vader, beroofd van een voetbalcarrière want haram, geen onderwijs of opleiding want geen centen en dan toch de machtigste president aller tijden én Turken worden.

Het is een variant op de krantenbezorger die miljonair wordt, de geadopteerde zoon van een Syrische migrant die Apple start en de low life die tot gangster promoveert – vooral dat laatste. Van de sloppenwijk naar het paleis met 1500 kamers, van geen geld tot miljarden. Dat ze niet kosjer maar gestolen zijn, zal zijn adepten een zorg zijn; het gaat om de illusie. Het kán dus. Niet rijk geboren worden, altijd de outcast zijn, geen netwerk hebben, de buitenlander zijn, geen uitzicht in het leven hebben, uitgelachen en onderdrukt worden maar tóch de baas worden. En niet zomaar een baas, maar een eindbaas.

Eentje die niet alleen in eigen land onschuldige mensen laat oppakken en achter slot en grendel laat verdwijnen omdat hun woorden, daden én kleding hem niet aanstaan, maar inmiddels ook in Europa. Europa’s machtigste vrouw staat erbij, kijkt ernaar – en ziet dat het goed is.

Wie het heeft gemist, valt niets te verwijten. Als je het er niet over hebt, bestaat het niet. Bovendien is journalistiek dood. Op geen enkele andere wijze is te verklaren waarom er geen ophef is geweest over het feit hoe Erdogan Duitsland, Duitsers, Europa, Europeanen en het hele liberale westen afgelopen weekend heeft weten te schofferen. De man kwam op een steenworp afstand van de Nederlandse grens een moskee openen en kreeg nog een diner aangeboden ook. En uiteraard een persbijeenkomst met Merkel (met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig); tijdens het staatsdiner kon hij zijn haat richting het westen nogmaals vrijuit tentoonspreiden.

‘Nogmaals’ omdat hij op Duits grondgebied wuifde met vier vingers; het teken van islamitische sharia-fanboys onder elkaar. ‘Nogmaals’ omdat hij dreigend had laten weten dat als de uit Turkije naar Duitsland gevluchte hoofdredacteur van de krant Cumhuriyet, Can Dündar, naar de persbijeenkomst zou komen, Erdogan zou wegblijven. ‘Nogmaals’, omdat een fotojournalist werd weggevoerd van diezelfde persbijeenkomst. De man had een voor Erdogan onwelgevallige opdruk op zijn T-shirt (‘vrijheid voor journalisten’). Merkel stond erbij, keek ernaar en zag dat het goed was.

Waarom Westerse politici deze man welkom heten en hem zijn gang laten gaan om hún staatsburgers op te ruien en tegen de eigen samenleving laten keren: ze zullen het zichzelf ongetwijfeld kunnen uitleggen. Maar waarom journalisten niet en masse de zaal uitlopen als hun collega wordt weggevoerd of niet welkom is, is angstaanjagend. Bericht doen van wat zich afspeelt, is geen argument. Blijven werken terwijl collega’s een real time berufsverbot opgelegd krijgen, is precies wat de soldaten van Erdogan toejuichen. Hij is hún voorbeeld op ons grondgebied. De dubbeltjes zijn valse euro’s geworden.