Ebru Umar Opinie 21 aug 2018, 07:00

Leestijd: 3 minuten

Waarom zijn vrouwen niet de baas van de wereld?

Hij is z’n huis uitgevlucht. Z’n zwangere vrouw is de satan, het wordt tijd dat ze het kind uitpoept. „Dan wordt alles weer normaal”, verzucht hij.

Mannen zijn de meest idiote soort die rondloopt op aarde.

„Normaal?” Na de geboorte van een kind? Iemand moet echt snel met zijn beide benen terug op de grond: „Wen er maar aan, dit ís het nieuwe normaal. Je bent je macht kwijt. Vanaf nu is zij de baas.”

Obligaat gestribbel. Echt niet. Echt wel. Klaar ben ik met ze, de mansoort. Totaal klaar.

„Luister eens, dit is je nieuwe échte wereld – en neem dat maar aan van een ongetrouwde vrouw. Jullie mannen kúnnen niets zonder dat een vrouw je vertelt wat je moet doen. Wij vertellen jullie hoe het moet en jullie voeren uit. Je kunt het wel lopen ontkennen, maar je hebt er meer baat bij om te luisteren en je erop voor te bereiden. Zodra jullie iets zelf doen, van de vaatwasser inruimen tot een auto kopen, doen jullie het verkeerd. Dan heb je de poppen aan het dansen. Altijd toestemming vragen aan je vrouw. Altijd! En nadat dat kind er is, ligt de macht bij de vrouw. Heb je al getekend bij het kruisje? Nee? Maakt niet uit. Je bent toch de lul. Zodra je de veertig aantikt of twintig jaar bent getraind in het luisteren naar je vrouw, ga je je afvragen ‘of dit het nou is’. Concludeer je dat ‘zij alles beslist’. Wake up call: daar heb je zelf aan meegewerkt, sterker nog, jullie moeders hebben je zelfs zo afgericht. Luisteren naar mama staat gelijk aan luisteren naar je vrouw. Welkom in je nieuwe leven. Graag gedaan hoor.”

De midlife heerst in mijn omgeving. Maar ook bij stellen die de zeventig samen aantikken, is het overduidelijk: vrouwen regelen het leven, de mannen sjokken er achteraan. En als je het ter sprake brengt, lachen ze allemaal bevestigend. Even is het stil. Dan komt de bevestiging. Ja hoor:

„Je hebt wel gelijk…”

Ik wil helemaal geen gelijk krijgen.

Ik ben de klagers zat. Mannen die klagen over hun vrouwen: kap ermee. Vrouwen die klagen over het ontbrekende initiatief van hun mannen: kap ermee. Eerst twintig jaar hun man africhten, daarna verrast zijn als hij concludeert ‘dat jij alles beslist’. Mannen: jullie zijn watjes. Vrouwen: waarom zijn jullie niet de baas van de wereld?

„Je moet ons twintig keer zeggen dat we die zooi op de trap moeten meenemen, en dat doen we echt twintig keer met liefde. Waarom worden jullie toch boos als we dat niet uit onszelf doen?”

Mannen. Echt, someone kill me now. Maar stiekem wil ik natuurlijk ook zo’n slaaf. „Kan jij me uitleggen waarom júllie de baas van de wereld zijn en niet wij?”

Stralend kijkt hij me aan. Ja, dat kan hij wel. „Jullie verliezen je in details.”

Mannen. Je gúnt ze die baby.