Ebru Umar Opinie 10 jul 2018, 07:40

Leestijd: 3 minuten

Handhaving

Handhaving moet wel het moeilijkste woord van de Nederlandse taal zijn. Handhaving van de orde, handhaving van regels en wetten, handhaving van gebruiken, waarden en normen: in Nederland gaat alles met de Franse slag. Een serieus #hoedan is aan de orde maar niemand die zich er iets van aantrekt. Gedogen is de essentie, handhaven op sterven na dood.

En zo kunnen in onze ‘gave land’ vreemdelingen zeventien jaar in Nederland wonen terwijl ze al zestien jaar weten dat ze hier niet mogen verblijven. Ze kunnen in die zeventien jaar het land in- en uitreizen, ze kunnen een bedrijf starten, ze kunnen een huis huren, ze kunnen kinderen krijgen, ze kunnen naar het ziekenhuis, ze kunnen een auto bezitten, ze kunnen de kinderen naar school sturen. Ze kunnen hier gewoon leven, zoals iedere andere Nederlander.

Terwijl ze hier niet mogen zijn. Van de instanties.

In ons ‘gave land’ hebben instanties schijt aan elkaar.

‘U mag hier niet zijn’ aldus instantie X. ‘U bent illegaal en moet terug naar uw land van herkomst’.

‘Ja dat gaat zomaar niet,’ zegt instantie Y. ‘We hebben het recht om tegen dit besluit te procederen en zullen dat ad nauseam doen’. (ad nauseam = tot vervelens/ misselijkmakends toe) (zeikerds!).

En dan is het na zestien jaar en drie kinderen van 14, 10 en 5 toch nog misselijkmakend geworden: eindelijk heeft de allereerste instantie gelijk gekregen. Het duurde even maar de ouders van deze kinderen mogen om allerlei redenen niet in Nederland zijn. Hartstikke oneerlijk ten opzichte van al die IS strijders, hun bruiden en baby’s. Unfair ten opzichte van alle economische vluchtelingen vermomd als asielzoeker. En helemaal unfair tegenover de drie kinderen die niet beter weten dan dat ze Nederlands zijn.

Maar wiens schuld is het écht?

Twee volwassenen mensen die in Nederland blijven, tegen elf afwijzingen om hier te mogen zijn, in? Of alle Nederlanders die zich inzetten om mensen die hier niet mogen zijn, hier te houden? Wie zijn hier de échte criminelen?

Je kunt mensen niet verwijten een beter bestaan te zoeken, ver weg van de plek waar ze vandaan komen. Iedereen wil vooruit, iedereen zoekt mogelijkheden, iedereen grijpt de kansen die voorbijkomen. Je kunt ándere mensen wél verwijten dat ze ten eerste de regels niet handhaven en ten tweede een zieligheidsindustrie hebben opgebouwd die gebaseerd is op hoop en bezigheidstherapie. Die ándere mensen zijn Nederlanders, die u en mij, jullie en ons, horen te beschermen tegen diegenen die hier kansen zien waar ze, vanwege wetgeving, nou eenmaal geen recht op hebben. Die ándere Nederlanders zijn de criminelen, die hun taak verzaken, u en mij, jullie en ons in gevaar brengen. In het geval van het uitgezette Oekraïense gezin is dat niet aan de orde. Nee. Die ándere mensen hebben het leven van drie kinderen, die niet beter weten dan dat ze Nederlanders zijn, verziekt. Het had allemaal voorkomen kunnen worden, als handhaving niet het moeilijkste woord van de Nederlandse taal zou zijn.