Ebru Umar Opinie 12 jun 2018, 08:39

Leestijd: 3 minuten

Principes

Als er opeens een hijskraan in je achtertuin staat, kun je gerust concluderen dat je in Rotterdam woont. Weer eens wat anders dan een islamitische basisschool in je achtertuin – al maakt die laatste minder herrie, eerlijk is eerlijk.

Niet dat ik ze mis, die stille buren. Islamitische kindjes kunnen er ook niets aan doen dat hun ouders ingepakte vleermuizen zijn met middeleeuwse ideeën en dat ik de voorkeur geef aan hijskranen. Onze overheid kan er álles aan doen om te voorkomen dat die kindjes vergiftigd worden door middeleeuwse ideeën, maar laat dat keurig na. Politici, heeft iemand ze ooit op visie kunnen betrappen? Het gaat slechts om de toekomst van Nederland.

Toch is het altijd fijn om er even te zijn, in Amsterdam. Voor zolang het duurt tenminste. Kun je nooit een peil op trekken. Wennen aan een betere situatie gaat pijnloos maar wist een verleden van achttien jaar niet uit. En zittend op het terras bij Bar Spek kan ik genieten van de verhalen van mijn vriendin Patries die ik al eeuwen niet gezien heb – zoals zoveel Amsterdamse vriendinnen. Wat ‘vroeger’ normaal was, is niet meer, dat beseft is nooit ver weg als ik mij binnen de stadsgrenzen van Amsterdam begeef. ‘Vroeger’ zaten we hier vaker. Tegenwoordig zit ik aan de Kralingse plas, met andere vriendinnen. “Dat is goed,” zegt Patries. “Fijn dat je je leven op orde hebt daar.” Om vervolgens los te barsten als er twee vrouwen in een burka voorbijlopen. “Dit is toch niet normaal, ik kan er steeds minder tolerantie voor opbrengen.”

Steeds minder is nog steeds best veel.

Ik heb nul tolerantie voor vrouwen die zich uit naam van ‘emancipatie’ dan wel ‘vrije wil’ in een tent hijsen. Nog minder tolerantie voor vrouwen – hard core Hollandse vrouwen – die dit ‘recht’ van vrouwen verdedigen. Maar nog het minste tolerantie voor mannen die dit allemaal maar normaal vinden: zelf in korte broek, die vrouwen bij 25 graden nog steeds in een tent. Sinds wanneer is vrouwenmishandeling een recht dat verdedigd moet worden? Sinds onze overheid islamitische scholen toestaat Umar, zegt het stemmetje in mijn hoofd. Sinds onze overheid haatpaleizen in de vorm van moskeeën vrij baan geeft.

Patries zwemt – net als ik. Doe ik dat tegenwoordig in een verwarmd zwembad in Kralingen, zij doet dat nog steeds hartje 020-centrum. We betalen allebei de hoofdprijs alleen krijgt zij gratis en voor niets Marokkaanse mannen erbij. Met wie ze, dappere dodo, in de sauna zit. “Ik ben er helemaal klaar mee,” briest ze. “Zit ik in een lege sauna, komt er zo’n kerel binnen en die gaat gewoon naast mijn hoofd zitten.” Ik heb niet zoveel met sauna’s maar Patries wél. “En toen ik m vroeg of ‘ie niet bij mij in de buurt wilde zitten, had ik het weer gedaan. Ebru, ik ben er kláár mee. Maar ik laat me niet wegjagen.”

Principes zijn goed. Maar het beste principe is toch echt wonen in Rotterdam.