Een vervelend toneelstukje dat ‘historisch’ is
Dinsdag ontmoet de Amerikaanse president Trump zijn Noord-Koreaanse ambtgenoot Kim Jung-Un ergens in Singapore. Althans, als het doorgaat. Bij die twee heren weet je het nooit. Wat me ontzettend ergert aan het hele gedoe met die twee, is dat maar heel weinig van de berichtgeving rondom de ontmoeting gaat over wat voor een vreselijk regime de Koreaanse dictator daadwerkelijk in stand houdt. Hoe ongelofelijk veel mensen er al generaties lang gegijzeld worden in hun eigen land. Hoe ontzettend veel mensen, mensen zoals jij en ik, met dromen, hoop en originele gedachtes, hun eigen leven niet kunnen leiden omdat ze toevallig op de verkeerde plek geboren zijn.
Dinsdag, maar ook elke andere dag, zou een dag moeten zijn waarop wij hier in ons buitengewoon vrije en gefortuneerde Nederland, nog maar eens stil zouden moeten staan bij dat het helemaal niet vanzelfsprekend is dat ik bijvoorbeeld in deze krant mag schrijven wat ik wil, of dat jij daar in de trein of metro mag zeggen wat je denkt, denken mag wat je wil denken en mag reizen naar waar je maar wilt, zonder dat er iemand is die op je let of zegt wat je moet denken, zeggen of waar je heen moet.
Vrijheid is nog zo veel meer dan dat, overigens. Vrijheid is rust. Geen angst. Vrijheid is dat je je geen zorgen hoeft te maken over hele banale dingen. Het is een gevoel dat je misschien wel heel slecht uit kunt leggen aan iemand die het niet heeft. Zoals Nina Simone, de zangeres, het eens in een interview uitlegde; het is net als verliefdheid, iemand die het niet geweest is, kan niet weten hoe het écht voelt.
Ik hoop dat morgen met die ontmoeting tussen die twee er tenminste een stap richting een vrijer Noord-Korea wordt gezet. Maar dat zal wel niet. Het zal wel een goed geregisseerd toneelstukje worden. Een vervelend toneelstukje dat dan de volgende dag in de krant ‘historisch’ genoemd zal worden. Over de rug van die al die miljoenen arme Koreanen, die nooit gevoeld hebben hoe een vrije dag voelt. Nooit verliefd zijn geweest.