Iris van Lunenburg Opinie 22 jun 2018, 06:00

Leestijd: 3 minuten

Boeken, nagellak en selfcare

„Spend your feelings, babe!”, adviseert mijn favoriete modeblog deze week. En dat is precies wat ik doe. De sale is begonnen bij een boekhandel in de buurt en twee uur nadat ik er over de drempel stap, ga ik er met tassen vol weer weg. Fijn gevoel. Al is het maar voor even.

Want laten we eerlijk zijn: we leven in totaal krankzinnige tijden. Bij een nachtmerrie – zo eentje waarin je naakt op straat loopt, achtervolgd wordt door een enge schurk en je voeten betonblokken zijn- ontwaak je tenminste nog net voor het moment suprême. Maar in het echte leven zou je het liefst nog even in bed willen blijven.

Neem alleen deze week al.

’s Ochtends: beelden van kleine kinderen en baby’s die bij de grens van de Verenigde Staten harteloos gescheiden worden van hun ouders. ’s Middags: ouders wordt verteld dat hun kinderen „alleen even gaan douchen” -juist, ja- om ze vervolgens nooit meer terug te zien. En ’s avonds blijken ze opgesloten te worden in kooien. Of ’s nachts vervoerd naar tender ages-centra honderden kilometers verderop. Hartverscheurend. En de volgende dag gaat het ellendige nieuws gewoon verder: zo werden er alleen al in 2017 in Nederland een gruwelijke 2,4 miljoen dieren per werkdag geslacht. Waarvan sommige varkens, zo meldt het RT Nieuws vandaag, levend gekookt en gevild.

Pfoe. En het is pas woensdag.

Af en toe vraag ik me af: als het je even te veel wordt, al die ellende, mag je er dan voor kiezen om er níet elke minuut, elke dag mee om te willen gaan? Inmiddels ben ik op het hopeloze punt aangekomen dat ik zelfs de ene social media-petitie na de andere teken. Maar soms is het tijd voor een pauze. Hoe klein ook.

„Is het niet superoppervlakkig om je bezig te houden met nagellak, terwijl er op dit moment zoveel vreselijke dingen aan de hand zijn in de wereld?”, klinkt het verwijt dan op Twitter. Maar geven om make-up -of prachtige koffietafelboeken- betekent niet dat je je niet óók druk maakt om al het verschrikkelijke in de wereld. „Wij schrijven juist over dingen die helpen om jou even de stress van deze wereld te laten vergeten”, tweette een modecolumnist terug. Juist. Tijdens de Grote Depressie in de jaren ’30 van de Verenigde Staten waren de bioscoopkaartjes al extra goedkoop, zodat mensen in ieder geval nog één positief ding hadden om zich aan vast te klampen. En vrouwen kochten vroeger expres rode lippenstift als het slecht ging met de economie.

Natuurlijk. Alles is banaal vergeleken met kinderen in kooien. En de mogelijkheid om je zinnen te verzetten als het je even teveel wordt, is je reinste privilege. Maar toch, gun het jezelf: langer dan strikt noodzakelijk ronddolen in een boekwinkel; vluchten in de outfits bij de Royal Ascot; of onbezorgd Zweedse balletjes eten in Ikea. Gun jezelf af en toe een momentje.

Want Trump mag dan met zijn inhumane scheiding van ouders en kinderen gestopt zijn, in deze tijden weet je: de volgende, vreselijke gebeurtenis staat zo weer om de hoek.