Lars van der Werf Opinie 28 mei 2018, 05:00

Leestijd: 2 minuten

Kroeg

Het is geen geheim dat ik met enige regelmaat graag in een kroeg kom. Echte kroegen. Niet van die hippe tenten waar je alleen maar raar bier en cocktails kunt krijgen. Nee, echte bruine kroegen. Waar oudere mannen aan bars hangen omdat ze liever niet thuis in eenzaamheid drinken, omdat dat bijkans nog treuriger is dan een kroeg frequenteren. Van die kroegen waar het interieur vergeten is met de tijd buiten mee te gaan. Waar een glas bier niets meer dan een glas bier is.

Ik hou van de romantiek van kroeglopers. Van stamgasten met allemaal een geheim dat ze ergens ver buiten de kroeg verborgen hebben. Ik hou ook van de ijzerenheinigheid waarmee uitbaters van de kroeg zich staande houden in de Nederlandse binnensteden vol hipstergeweld en prachtig uitgedachte concepten.

Overal in Nederland heb je ze nog, die kleine kroegjes waar de kastelein zelf de grootste klant is. Waar de tapkast al honderd jaar de dorstige mannen bedient. Ik heb een neus voor dat soort kroegjes. Ik herken ze van verre. Geef mij maar die smoezeligheid. Ik ga graag als de zon buiten weelderig schijnt en alle terrassen vol zitten, ergens tussen wat zeikende mannen aan een donker barretje zitten.

Ik denk dat ik er zo van hou omdat het nog één van het weinige is dat helemaal écht is. Er is niets gespeeld of te bedacht aan zo’n kroeg op een straathoek. Het is het leven zelf. In al zijn smerige, vieze, donkere rauwheid. De vaste gasten zijn er nooit te mooi. De gebreken zijn zichtbaar en dat mag ook.

Ze dreigen wel beetje bij beetje te verdwijnen, die lieve kroegjes. Dat vind ik doodzonde. Als straks alle ouwe mannen dood zijn en alle bruine kroegjes definitief een cocktailbar zijn geworden met hippe kussens op te lage banken, dan denk ik vast nog wel een keer met weemoed terug aan hoe ik ooit nog gewoon aan een echte bar kon hangen, met echte, chagrijnige mannen, in het donker.