Ebru Umar Opinie 17 apr 2018, 05:00

Leestijd: 3 minuten

Vrouwenlunch

Moet je gaan? Moet je niet gaan?

Ik heb er zo weinig mee.

Het is allemaal theater, te lang met m’n neus er bovenop zitten maakt dat ik cynisch ben geworden. Anders dan NPO-journalisten die er een vette boterham mee verdienen, lukt het me niet om ze nog serieus te nemen. Ze zijn ook niet serieus te nemen – maar ja, dat zijn NPO journalisten ook niet.

Waarom ben ik eigenlijk uitgenodigd?

Wel leuk om eens uitgenodigd te zijn.

Mijn nieuwsgierigheid wint het. Bovendien heb ik een nieuw jurkje – niet onbelangrijk.

En eerlijk is eerlijk: als je bij een lunchuitnodiging je dieetwensen mag doorgeven is het bij voorbaat de moeite waard. Hey, waar het opportunisme van NPO-journalisten de status en de centen zijn, is het bij mij de free lunch. Zo’n gedoe, eten. Of liever: eten voorbereiden.

Daarbij komt dat er interessante vrouwen zijn uitgenodigd. Je kunt nooit te veel interessante vrouwen ontmoeten.

Aan de basis van de uitnodiging ligt, in verschillende woorden en termen verpakt, de eeuwenoude vraag: waar zijn de vrouwen? Waar blijven de vrouwen? Zelf verzuchtte ik vorige week: ‘nou dan maken we toch een programma zonder vrouwen?!’. Als iemand me had gezegd dat ik ooit zo’n zin zou uitspreken, was er een strijd uitgebroken waarbij de bommen van Trump op Syrië niets zijn. Maar inmiddels ben ik het allemaal wel zat. Wijven die niet werken: ze doen maar. Wijven die zo slim zijn om hun man te laten werken: good for you. Wijven die hun hand ophouden bij wie dan ook: laat je die man financieel intact bij je scheiding? Nee hè? Prima business model.

Ik smacht naar vrouwen die een ander business model hebben dan baren. Die het normaal vinden dat vrouwen werken en fatsoenlijk verdienen. Die weten dat werk leuk is. ‘We hebben het zó goed in Nederland’, klinkt het tijdens de lunch. Klopt. We hebben het bizar goed in Nederland. Vrouwen krijgen álle kansen, hebben álle rechten en toch is financiële onafhankelijkheid een vies woord. Bijna net zo vies als werken. By the way, vrijwilligerswerk is geen werk.

En dus schuif ik aan bij de lunch die geïnitieerd is door Sigrid Kaag. Intrigerende vrouw, on-Nederlands ambitieus; zou zij nou een voorbeeld zijn voor meisjes die nu opgroeien? Ook de andere vrouwen hebben een carrière waar een man voor zou tekenen. Ik smacht naar meer vrouwen zoals zij. Ik gun Nederland meer vrouwen zoals zij. Uiteraard ben ik degene die dwars tegen alle conventies in vindt dat we vrouwen maar moeten afschrijven. Het was niets, het is niets, het wordt niets. Als je toch niet gaat werken, waarom zou je dan moeten studeren? Zelfontplooiing doe je maar van je eigen centen, of die van je man.

De lunch was goed, maar het gesprek was beter. Misschien wordt het toch nog wat met de Nederlandse vrouwen; aan deze vrouwen zal het niet liggen. Ik ben blij dat ik gegaan ben; dank voor de uitnodiging.