Iris van Lunenburg Opinie 6 apr 2018, 05:13

Leestijd: 3 minuten

Optimistische filterbubbel

„Noch Kolonisten van Catan noch de n*gerzoen is van naam veranderd vanwege ophef. Zo ongelooflijk vermoeiend dit *emoji met rollende ogen* #straksmogenwehelemaalnietsmeerzeggen.”

Als ik een ding van de in 2012 overleden schrijver Stephen R. Covey en zijn Seven Habits of Highly Effective People heb onthouden, dan is het wel zijn circle of influence. Je neemt een cirkel, waar dingen inzitten die je kan beïnvloeden en daar omheen zit nog een dunnere cirkel -althans, dat hoop je- met gebeurtenissen die te ver van je af staan. Het heeft dus weinig zin je daar druk om te maken, of, zeg, een zure tweet de wereld in te sturen. Kuch. Is die invloedscirkel van de jaren negentig de filterbubbel van nu? En hoe erg is het als je niet zo vaak uit je bubbel stapt? Als in de buitenste cirkel mensen zitten, die oprecht -en ik citeer- „vrezen dat we straks helemaal niets meer mogen zeggen” en een onschuldige spelletje aangrijpen om online de onderbuik te legen, dan blijf ik liever nog even in mijn bubbel zitten. Waar ik een potje Risk speel. Want dat is toch leuker.

Vanuit die veilige bubbel is er, zo weet managementgoeroe Covey, nog een manier om optimistischer in het leven te staan: de paradigm shift. In plaats van je meteen te ergeren aan, bijvoorbeeld, die jongen die oprecht denkt dat hij straks helemaal niets meer mag zeggen, kan je je ook afvragen waaróm die jongen oprecht denkt dat hij straks helemaal niets meer mag zeggen. Misschien speelt ’ie wel elke avond voor het slapen gaan Catan? Of is zijn kat ziek? Ik vermoed dat hier de jarenlange media-aandacht en fascinatie voor de gewone/boze/zure man (m/v) aan ten grondslag ligt. Misschien voelt ’ie zich niet gehoord? Of is ’ie met het verkeerde been uit bed gestapt? Een beetje empathie is nooit weg. Zeggen ze.

Ik moest aan Stephen Covey en zijn maakbare positivisme denken, toen ik deze week las over het nieuwste rapport van het Sociaal Cultureel Planbureau. Het aantal mensen dat vindt dat het meer de goede kant opgaat met Nederland in plaats van de verkeerde, stijgt het laatste kwartaal van 35 naar 49 procent. Reden: „We beseffen dat het allemaal niet zo erg is. De mindset verandert”, zegt een programmaleider van het SCP tegen het RTL Nieuws. „We hebben ook het gevoel dat we op een andere manier met elkaar praten en daardoor optimistischer zijn, maar daar kan ik geen bewijs voor leveren.” Dat bewijs vind je in ieder geval niet online. Want ’voor het eerst in tien jaar telt Nederland meer optimisten dan pessimisten, maar’, zo kopte een krant, ’op Twitter merk je het wellicht (nog) niet’. Wellicht.

Na het versturen van de narrige tweet sloot ik Twitter af en nestelde me op de bank met Netflix en Jessica Jones. Natuurlijk hoor ik niet bij die meerderheid van pessimistische, negatieve Twitteraars, maakte ik mezelf wijs. Want de zes (6) likes alleen al geven me een uitzonderlijk positief gevoel.