Elfie Tromp Opinie 19 apr 2018, 05:00

Leestijd: 3 minuten

Is Dotan schizofreen of een moderne marketeer?

Daar zat Dotan aan de glimmende talkshowtafel zijn imago als getergd muzikant uit te venten. Extra schutterend, het gewicht van de wereld torsend op zijn brede schouders. Mensen herkennen hem meestal niet, vertelde hij. In de sportschool, bijvoorbeeld. Arme Dotan. Ziggo Dome uitverkopen, maar niemand die je zweet van de crossfit-aparaten wil likken. Ja, dat verklaart waarom je ’s avonds laat achter je laptopje onder schuilnamen andere artiesten zwartmaakte en jezelf verheerlijkte.

‘Ik was, denk ik, naïef en onzeker’, zei hij over het aanmaken van de neppe fanaccounts.

Dat vind ik altijd een opmerkelijke drijfveer voor kutgedrag. We zijn allemaal onzeker, dag in, dag uit. Maar niet iedereen wordt er een enge leugenaar van. Dotan maakte op een belabberde manier zijn excuses. Nu is vergeving nooit makkelijk, maar het wordt nog moeilijker als de dader een onsympathieke flapdrol is.

Is Dotan-gate een voorbeeld van moderne marketing of is hij een schizofrene freak? De zanger is niet de enige die aan online beïnvloeding doet. Zo postte Bruce Springsteen vermomd als fan jarenlang op zijn eigen messageboard. Hij had altijd de beste scoops en ‘lekte’ de meest obscure b-sides. Toen het uitkwam, gaf hij het ruiterlijk toe en verliet met geheven hoofd de online wereld om uitverkochte zalen te spelen.

Elke artiest moet in de begindagen van zijn carrière zijn eigen pr-bureautje spelen. Als mensen niet weten dat je in Heerhugowaard op de braderie staat, zullen er ook geen liefhebbers zijn om je liedjes mee te blèren, nietwaar? Schrijver Tommy Wieringa liet, toen hij nog onbekend en onbemind was, zijn vrienden bij elke boekhandel in de stad zijn debuut bestellen.

Inmiddels zien ook gearriveerde sterren de voordelen om zonder écht contact te hebben met opdringerige fans, toch een kijkje in hun leven te bieden en zo de illusie van intimiteit te creëren. Ik herinner me de ophef over het bord pasta dat vlogger Monica Geuze bestelde voor een foto. Ze nam er geen hap van, maar poseerde lachend met een volle vork vlak bij haar mond. Ze verkocht de illusie van een dunne meid die graag pasta eet. We zouden allemaal zo willen zijn. Het is een gekke contradictie: social media claimen mensen dichter bij elkaar te brengen, maar met elke post maken onze sterretjes zichzelf minder mens, meer een merk. En merken in een kapitalistisch systeem zijn notoir amoreel, want geld is geld, aandacht is aandacht. Wat maakt de waarheid dan nog uit? Het gaat om de beleving.

In hoeverre hebben Dotans nepfans bijgedragen aan zijn succes? Zijn de 17.000 mensen die een kaartje kochten voor de Ziggo Dome er als makke schapen in geluisd? Zijn ze gaan denken dat ze iets mooi vinden, simpelweg omdat wat nepaccounts meningen als lege hulzen de digitale wereld invuurden? Dat lijkt me te veel eer voor deze onzin.

Afgunst is niemand vreemd. Dat Dotan andere muzikanten onder pseudoniemen afviel, toont dat hij, naast zijn muziek, een andere uitlaatklep vond voor die jaloezie. De echte vraag in dit hele debacle is dan ook: mag je lievelingsmuzikant in het echte leven een ijdele eikel zijn?