Ebru Umar Opinie 13 mrt 2018, 06:00

Leestijd: 3 minuten

Zingeving

Het komt er twijfelend uit – moet je dat nou zeggen of niet? – maar na alles wat ik al gezegd heb, heeft hij een absolute vrijbrief: „Ik denk af en toe dat jij zingeving mist.”

Páts! Geen zingeving.

Vrijdagavond 19.00 uur en ik heb ongetwijfeld iets te doen; ik kan er alleen niet zo snel opkomen. Mezelf kennende heeft het iets met een deadline en geld verdienen te maken. Wat?

Zingeving. Zinlozer dan mijn leven wordt het niet, bevestig ik. Wat zeg ik nu?!

Maar ja, hoe noem je een bestaan waarin je drie stukjes in de week mag schrijven – terwijl je met gemak het dubbele zou kunnen? Er zijn mensen in dit vak die daar 40 uur over doen, maar dat zijn amateurs. Als ik het een beetje rek, kost het me één werkdag. Dus dat staat gelijk aan niets. Zingeving is ver te zoeken. Of het moet uit beweging bestaan: uit verveling sta ik vier dagen in de week op de sportclub. Lunchen, koffiedrinken en ijsjes eten – een dagtaak in Amsterdam – zit er in Rotterdam ook niet in. Iedereen werkt hier. Dus tja, zingeving. Ik leef het leven van een 30-jarige. Als je mij appt en vraagt of ik morgenmiddag meega naar Zuid-Afrika, zeg ik ja.

Zingeving. Wil niet iedereen iets doen wat toevoegt? Nodig zijn?

Het is, in mijn cynische wereldbeeld, dé reden waarom vrouwen kinderen baren: los van een prima businessmodel is het de makkelijkste manier om onmisbaar te zijn voor een ander. Het is te cynisch om uit te spreken. Bijna wanhopig zelfs.

Het is waar: ik mis zingeving.

Ik haal mijn zingeving uit werken – ik kan intens gelukkig worden van werk. Hoe meer, hoe beter. Hoe onmogelijker de opdracht, hoe leuker. Regelen, dealen en wheelen: makes me tick. Schrijven doet dat uiteraard ook, maar in het voorjaar klopt m’n hart een stukje harder. Het mee helpen organiseren van de Libelle Zomerweek, waar ik gedurende een week tijd zo’n 40 artiesten en politici voor mag regelen, de spin in het web zijn, is het leukste wat er is. De waardering ervoor is groot: opdrachtgevers, artiesten en bezoekers zijn meer dan blij. Is de ultieme zingeving niet dat iedereen blij wordt van je? We zouden twee Libelle Zomerweken per jaar moeten hebben, want die drie stukjes per week: twee vingers in mijn neus. Met je zingeving.

„Ga je nog stappen vanavond?” Het woord ‘stappen’ verraadt de levensfase. Jong zijn we al lang niet meer.

Maar nee, ik ga niet stappen. Ik heb iets te doen. Iets waar ik niet op kan komen. Ik klink als een pathetisch oud wijf – triester dan zo’n kut-smoes kun je geen telefoongesprek afronden. Ik kijk rond op mijn krappe 70m2 en zie de laptop staan.

O ja. Dát was het: ik moet een stuk tikken. Over 2.5 uur staat er een column online bij GeenStijl die binnen 12 uur zo’n 400 reacties zal oproepen.

Zie daar je zingeving Umar.