Iris Hermans Opinie 15 mrt 2018, 11:00

Leestijd: 3 minuten

Oh Oh Amsterdam: Zo zo die Spaanse mannen toch…

Metro’s Iris neemt je mee in haar Amsterdam, waar van alles in voorbij komt. Van Chinese massagesalon tot het stiekem begraven van cavia’s en knusse afters. En alles ertussenin. Dit keer een uitstapje naar het Amsterdam van Spanje.

Naakt aan de bar

Ik kan in Amsterdam naakt aan een bar gaan zitten en nog geen aandacht van de andere sekse hebben, al zou ik een lokroep van een halsbandparkiet nadoen, terwijl ik me insmeer met guacamole en Jamon Iberico op me plak en natuurlijk ook nog even een Insta-story maak. Bij wijze van spreken dan.

Hoe anders was dat in Barcelona, waar ik een maand verbleef om te schrijven aan mijn boek. ’s Avonds toog ik naar een van de bars in mijn buurt om op een barkruk, meer dan eens in m’n Tukker-trui en schrijflegging en met bril op, nippend aan een Rioja (en uitkijkend dat ik niet weer bijna stikte in het tapasstokje #éverytime…), inspiratie op te doen. Dat deed ik zeker, en niet alleen dat.

Waar in Amsterdam wordt gestrooid met visitekaartjes door de veelal pre-millennial generatie, worden in Barcelona de kaartjes met personalia en vaak nog een zelfbedachte slogan, optimaal gebruikt als versiermedium. Je krijgt er net zo gemakkelijk een in je hand, als een enquêteur op station Zuid aan je broek en met in mijn tas de kaartjes van achtereenvolgens een tandarts, advocaat en documentairemaker, een trio dat overigens niet zou misstaan in een goeie ‘er waren eens een…- mop’-, of pornofilm, toog ik weer huiswaarts.

De avond erna ging ik weer alleen de hort op. In een bar sprak een jongen me aan met de altijd gezellige openingszin: coke gebruikt? (,,Cause you have this energy around you.”) Ik schudde m’n hoofd, keek in twee extreem ondeugende ogen en voordat ik het doorhad, had ik zijn kaartje in m’n hand. Het bleek een Franse freelance plezierjachtkapitein en ja, er is app-verkeer geweest. Helaas is het nooit tot een plezierige onbehouden vaart met al zijn hands aan mijn dek gekomen; de dag erna voer hij uit naar Gran Canaria.

Waar alle knappe Spaanse mannen zich ophielden, ontdekte ik twee weken later na te zijn beroofd. Op het politiebureau dus en dan dit keer niet de bad boys, maar de mannen in uniform met hun imposante knuppel gesitueerd rondom die van henzelf, waar mijn blik telkens onbewust naar bleef afdwalen, omdat ze hier gewoon een stuk groter leken.

Waar ik in Amsterdam denk aan Ellie Lust als ik aan de lange arm der wet denk en waar ik niet instant fantaseermateriaal voor m’n vingers in m’n schoot geworpen krijg, was dit hier wel even anders. De ene agent was nog meer hombre dan de ander en hun donkere volle en glanzende gezichtsbeharing deed me likkebaarden terwijl ik mezelf over het zeer uitgebreide aangifteformulier boog.

Op het puntje van m’n tong lag de vraag of ze me niet heel misschien preventief zouden moeten fouilleren, maar ik kon niet op het woord voor fouilleren komen en het enige dat me te binnen schoot en erop leek, ‘follar’, betekent zoiets als ‘speciaal knuffelen voor volwassenen’, of gewoon neuken, en dat leek me niet heel erg gepast. Al had ik het niet afgeslagen als ze me hadden geïnviteerd in de cel, want behalve m’n telefoon, werd hier ook tijdelijk m’n hart gestolen.

Of ik ten slotte nog een noche múy caliente heb beleefd in het magische Barcelona met een politieman of een andere bebaarde guapo? Wie zal het zeggen. Ik niet in ieder geval. What happens in Barcelona…