Iris van Lunenburg Opinie 9 feb 2018, 06:00

Leestijd: 3 minuten

Vrouwelijke waarde

„Tekstboek voorbeeld van wat er gebeurt als vrouwen hun stem laten horen in de publieke ruimte. Vrouwelijke politici ’schreeuwen’ en ’drammen’ volgens Elsevier. In plaats van dat ze zich profileren of gewoon een moeilijk debat aangaan. Do better!”

Kandidaat-gemeenteraadslid Liang de Beer twitterde donderdag een screenshot van de cover van Elsevier. Boodschap: Kamerlid Pia Dijkstra en minister Kajsa Ollongren zouden ’zichzelf overschreeuwen’ en ’drammen’. Zo vermoeiend. En weinig origineel. Hoe anders werd er over vrouwen gepraat op het Women Empowerment Event. Daar bracht het ministerie van Buitenlandse Zaken drie vrouwelijke ambassadeurs en de ’meest invloedrijke, jonge mediavrouwen’ samen met de kernvraag: Wat kunnen vrouwen doen om elkaar te versterken? Ambassadeurs Leoni de Cuelenaere (Bangladesh), Irma van Dueren (Jemen) en Dewi van de Weerd (Albanië) spraken. Net als reisjournalist Liesbeth Rasker, SLA-ondernemer Nina Pierson en LINDA.meiden-hoofdredacteur Yara Michels. Denk daarbij nóg vijftig interessante, inspirerende, ondernemende vrouwen en het prachtige Pulitzer Hotel aan de Prinsengracht. Fijn. En belangrijk.

„Ik ben zo blij met #metoo”, zegt één van de ambassadeurs. De zaal knikt instemmend. Niet alleen durven vrouwen die te maken hebben gehad met seksueel geweld zich meer uit te spreken, álle vrouwen lijken mondiger te worden. „Niet meer meelachen met #metoo-grapjes. Speak up!”, zegt Rasker in haar voordracht terecht. „We hebben geen zin meer in bullshit. We willen hetzelfde geld voor hetzelfde werk”, aldus Michels. Kortom: „Een herwaardering van de vrouwelijke waarde.” Amen. En: dat werd tijd.

Ik merk het zelf ook. Vroeger zou ik de lieve vrede bewaren om vooral niet over te komen als lastig of, god verhoede, niet vrouwelijk genoeg. Kansloze seksistische opmerkingen lachte ik vaak weg. En ik wist nog niet dat het echt niet onaardig is om de block-knop op sociale media wat vaker te gebruiken. Das war einmal. Of zoals comedian Ellie Taylor in een viral video van haar satirische BBC Two-programma zegt: „Tired of being judged for choosing to have children, or not to have children, to have children and go back to work, to have children and not go back to work, for being too thin, too fat, too pushy, too unambitious, too hot, not hot enough, or even for just daring to be alive. Women have stressed that everyone can go f*ck themselves.” Een beetje grof? Ja. Verfrissend? Zeker!

En dat maakt het BuZa-event ook zo waardevol. Een middag met intelligente, jonge vrouwen praten over duurzaamheid, welvaart en vrouwen-empowerment. Over wat kleding van budgetketens doet met vrouwelijke arbeiders in landen als Bangladesh, waarom steeds goedkopere vliegtickets geen goede ontwikkeling zijn en waarom minder vlees eten echt de toekomst heeft. En dat allemaal zonder mansplainers, vooroordelen en krabbenmand. Heerlijk! Dus fietste ik vrijdag op een wolk van inspiratie naar huis. Om bij thuiskomst op mijn timeline een filmpje te zien van een man met een pruik op en een jurk aan. „We moeten niet net doen of dit normaal is”, zegt de man naast hem. Over een vrouw. Ik nodig de heren uit om de videoboodschap van Ellie Taylor eens te bekijken.