Laten we aardiger doen (en elkaar niet uitschelden)
Gisteren zeulde ik samen met mijn vriend een van mijn oude studentenmeubels over straat. Het was een kastje en ik had het ding op Marktplaats gezet omdat mr. Eega het ‘buitensporig lelijk’ vond. Zo lelijk zelfs, dat hij het niet eens kleding-over-gooiens-waardig vond. En dat wil wat zeggen, want de stoel in onze slaapkamer ligt doorgaans zo vol met zijn kledingstukken dat je bijna zou denken dat er bloedfanatiek aan kleding-jenga wordt gedaan.
Omdat de koper van het kastje ons huis niet kon vinden (niet gek aangezien onze voordeur door het uitgaanspubliek steevast wordt aangezien voor stortplek voor iedere vorm van uitwerpselen) bood ik aan het kastje even naar hem toe te brengen. Mijn kennis van de stadskaart bleek zoals altijd weer eens barslecht, waardoor geïrriteerde vriend en ik nog zeker een kilometer met het ding over straat moesten zeulen.
Na een minuut vloog de eerste opmerking ons om de oren: ‘Ga eens op de stoep lopen joh, provinciaaltjes’ en na nog een minuut de volgende: ‘He joh klootzakken, dit is de straat hoor.’ Ik was te verbaasd om iets terug te zeggen. Ik had ook wel door dat dit de straat was, maar we liepen niemand in de weg en bovendien was het met dit brede kastje overduidelijk onmogelijk om op de smalle stoep te gaan lopen.
Ik vroeg me af waarom het meteen zo onaardig moest. En dat vraag ik me eigenlijk regelmatig af. Ik vraag het me af als ik in de rij bij de Albert Heijn zie hoe een kassière wordt afgesnauwd omdat het allemaal niet snel genoeg gaat. Als er op straat agressief wordt getoeterd als een zenuwachtige autobestuurder twee keer achter elkaar afslaat. Als iemand een woedende werkmail krijgt omdat diegene een minuscuul foutje heeft gemaakt. Als mensen op internet extreem onaardige teksten onder een artikel achterlaten. Of als mensen op Twitter iemand helemaal de grond in boren in de hoop dat anderen erom zullen lachen.
Waarom is dat leuk? Waarom is dat normaal? Vinden we het niet allemaal gewoon fijn als mensen aardig tegen je doen? Dat mensen je in je waarde laten en je niet meteen verrot schelden als je al zwetend een derde, wederom beroerde inparkeerpoging doet. Hoeveel gezelliger zou het zijn als er op zo’n moment op je raam wordt geklopt en iemand zegt: ‘Iets eerder indraaien, maar verder ben je wel een winnaar’. En dan mogen ze me zelfs nog provinciaaltje noemen.
Suzette Hermsen (30) is chef reizen bij LINDAnieuws en schreef met twee collega’s het boek ‘Zeik Niet Zo’. Haar motto: ‘Lach zo hard mogelijk om andermans grappen, dan lijkt het nog best alsof je humor hebt.’