Iris van Lunenburg Opinie 23 feb 2018, 06:00

Leestijd: 2 minuten

It giet oan!

Het blijft eigenaardig. Dat gevoel wanneer je vingers beginnen te ontdooien. Vingers die rood zijn aan de topjes. En waar een vreemde – en pijnlijke – tinteling in zit, die met geen handschoen weg te wrijven is.

Ik denk aan dit gevoel vanwege drie woorden die deze koude dagen steeds vaker voorbij komen: It giet oan! Uitroepteken. Geen vraagteken. Mijn weerapp vertelt me dat de minimumtemperaturen volgende week tussen de -5 en -8 liggen. En vanaf vandaag groeit het ijs gestaag aan tot het dinsdag 10 tot misschien wel 15 centimeter is op stilstaand, ondiep water. Ergo: het wordt koud. Heel koud. Voor iemand die vanaf eind september tot ver in maart de deur niet uitgaat zonder de Heilige Drie-eenheid sjaal-muts-wanten en als klein meisje het grootste gedeelte van de skivakanties huilend doorbracht vanwege de kou is dat geen prettig vooruitzicht. Sterker nog: het is afzien.

Dus wil ik op z’n minst iets terug voor deze helse temperaturen. Denk: een fijn zonnetje, sneeuw die blijft liggen of… schaatsen! Het liefst op natuurijs. Zoals vroeger, wanneer een boer uit de buurt een deel van zijn land liet onderlopen en we de hele dag op het ijs te vinden waren. Eerst op houtjes achter een stoeltje, daarna op van die typische meisjeskunstschaatsen. Met thermoskannen Chocomel, zakjes M&M’s en aan het eind van de dag bevroren, tintelende vingers. En tranen. Of was ik de enige? Hoe dan ook, schaatsen op natuurijs is echt alweer veel te lang geleden. En van de Elfstedentocht van 1997 kan ik me, in tegenstelling tot de staat van mijn vingers, gek genoeg helemáál niets meer herinneren. Ja, ik weet dat Henk Angenent eerste is geworden, en Erik Hulzebosch tweede. Maar een actieve herinnering? Nee. Tijd voor een nieuwe dus. En daar doen ze in Friesland alles aan. Vanaf zaterdagmiddag 17.00 uur geldt er een heus vaarverbod om de groei van het ijs te bevorderen.

Maar mocht dat nou niet baten, dan is er volgend weekend gelukkig nóg een ijsfestijn. Met bekende schaatsers, leuke artiesten en natuurlijk heel veel rondjes schaatsen. Het Rode Kruis organiseert dan namelijk De IJsdaging, waar zoveel mogelijk mensen in het IJssportcentrum in Eindhoven het ijs op gaan om te vieren dat de meteorologische lente is begonnen. En met die geschaatste rondjes wordt geld ingezameld voor veilige, rampbestendige scholen voor de kinderen in Haïti. Fijn. Want het zijn verwarrende tijden voor mensen die iets voor de allerarmsten willen betekenen. Het is hoognodig tijd dat er kritisch wordt gekeken naar de vreselijke incidenten, maar laten we niet vergeten dat er ook zoveel goeds wordt gedaan. Als er in een kistje oesters eentje rot is, gooi je ze toch ook niet allemaal weg? Daarom. Volgende week zaterdag sta ik als ambassadeur van het Rode Kruis trots op het ijs. Nu alleen nog iets bedenken voor mijn tintelende vingers…