Lars van der Werf Opinie 19 feb 2018, 03:00

Leestijd: 2 minuten

Griep

Slechts een griepje. Desondanks, voor iemand die nooit ziek is, zoals ik, is zo’n griep een hele opgave. Lichaam en griep verhouden zich hetzelfde tot elkaar als politiek en terrorisme. Iedereen waarschuwt je er ruim en breed voor, dat het je wel eens zou kunnen gaan overkomen. Maar je slaat alle waarschuwingen in de wind. Dat overkomt jou toch niet. En dan plotseling zit je rustig in de trein en is de vijand onder je neus bij je binnengekropen en is ze van binnenuit bezig je te saboteren. De eerste aanslag is in je longen, je hoest je gek. Eten lijkt vergiftigd, je houdt niets binnen. Er is binnen no-time een hevige Irak-oorlog gaande zonder dat je weet tegen wie. Je zet thuis lapmiddelen in. Je kruipt in bed, sluit je af van de buitenwereld, laat niets meer binnen. Je slikt tal van pillen die als populistische politici allemaal beterschap beloven, maar die geen van alle brengen. De buitenwacht zegt dat je het moet uitzieken. Uitroken. Je moet wachten tot de vijand op de knietjes zit en dan toeslaan met vruchtensap, hoestpastilles, een schoon bed en bloemen op tafel.

Een lichaam ziek van de griep, daar heb je niks aan. Je tilt het mee als een pasgeboren baby die tot niets anders in staat is dan huilen, poepen, pissen en ongecontroleerd bewegen. Je meest kostbare bezit. Je lichaam. Pas als het even niet doet waar het normaal geen enkele moeite mee heeft, wordt pijnlijk duidelijk hoe machteloos je bent zonder. Het huis van de ziel in puin. Je woont in de homp vlees die aan alle kanten lekt, hoest, rilt en in gevecht is met de onzichtbare vijand.

Je overschat de vijand. Het lichaam lijkt alles zonder alle door jou goedbedoelde lapmiddelen zelf ook wel onder controle te krijgen. Het heeft tijd nodig die je niet hebt. Bange uren waarin je ijlend rilt en hypochondrisch denkt dat je dood gaat horen erbij. Net als met terrorisme ben je bang voor het bang zijn zelf. Maar je kan het wel aan, blijkt. En dan na een dag of zes sta je weer op van je bed. Het lichaam werkt weer. De herinnering aan de bange uren slijt rap. Alsof er niets is gebeurd.