Elfie Tromp Opinie 25 jan 2018, 06:00

Leestijd: 2 minuten

Prima parttime is deeltijd-drama

Twee van de drie Nederlandse vrouwen onder de 25 werken in deeltijdbanen, tegen een op de drie mannen. Nergens in Europa is dat verschil zo groot. De conclusies van het Sociaal Cultureel Planbureau zijn duidend; vrouwen vragen minder om voltijdsbanen, kiezen voor een werkend leven waar al ruimte is voor een toekomstige moederschap en bijbehorende zorgtaken, en vrouwen zijn vooral aanwezig in beroepen die vooral in deeltijd worden aangeboden, zoals de gezondheidszorg.

Ik vraag me af of jonge vrouwen echt al zo bewust bezig zijn met dat moederschap; om mij heen was dat in ieder geval niet het geval. Panisch werden mijn studerende vriendinnen en ik bij de gedachte dat we ongepland zwanger zouden worden. Wij zijn de eerste generatie waarbij een zwangerschap namelijk niet automatisch het beëindigen van een carrière zou betekenen, maar wel het bemoeilijken van toekomstdromen. Kinderopvang is in Nederland nou eenmaal alleen de moeite waard voor the happy few. Die wilden we eerst worden, want een slimme meid is op haar toekomst, etcetera.

Hoeveel invloed zou de crisis op vrouwen in dit deeltijd-drama hebben? Was het niet juist de zorgsector waar zo drastisch op bezuinigd is? Om dat af te schuiven op een kinderwens op termijn, lijkt me nogal kortzichtig. Ook ik heb lange tijd minder gewerkt dan ik wilde. Afstuderen in de crisis en daarna aan de slag in de creatieve sector, het betekende dat ik blij mocht zijn met elk bot dat me werd toegegooid. Paar uurtjes hier, paar uurtjes daar en zelden werd ik gevraagd om wat ik oorspronkelijk had gestudeerd. Kom dan maar aan een voltijdsbesteding. Waar ik mijn lege, onbetaalde uren wel aan besteedde, was ontplooiing van talenten. Ik schreef een roman (slechtst betaalde baan ooit), die een nieuw werkend leven voortbracht. Ik had het geluk mijn eigen voorwaarden en indeling van mijn leven te kunnen scheppen. Ik besef dat dit niet iedereen is gegeven.

Waarom is het belangrijk om fulltime te werken? Om economisch onafhankelijk te zijn, dat zie ikzelf ook nu pas. Er is wel meer belangrijk in het leven dan werken, dat was mijn sussende gedachte toen ik twintiger was. Zo erg was het allemaal niet. Ik kwam toch (net) rond? Nu zie ik dertigers om me heen die nog steeds in sociale huurwoningen blijven hangen, die vrijwel niets hebben opgebouwd behalve een weinig vlammend cv. Ook die veronderstelde kinderwens is bij velen nog niet ingelost. Grote kans dat hun schamele financiële positie dat verlangen ook afvlakt.