Suzette Hermsen Opinie 26 jan 2018, 11:00

Leestijd: 3 minuten

Iedereen krijgt baby’s, ik word maar niet volwassen

Mijn beste vriendin gaat trouwen. Toen ze me dat vertelde, wist ik niet of ik moest huilen van geluk, of van totale paniek. Ik zou willen dat het het eerste was, maar bij nader inzien weet ik eigenlijk wel zeker dat het dat laatste was.

Het is een hinderlijke kwaal, maar ik heb moeite met volwassen worden. Althans, ik wil niet dat dit tijdperk voorbij is. Het tijdperk waarin we nog geen kinderen hebben, waarin we meer wijn dan water drinken, en waarin onze grootste zorg lange tijd was dat we niet gelijktijdig hetzelfde jurkje van de Zara aantrokken.

En dus negeer ik stoïcijns de dagelijkse stroom aan trouw- en babykaartjes en probeer ik hardnekkig vast te houden aan hoe (spectaculair) het was. Maar dat lukt maar matig. Zo lig ik het liefst zeven avonden per week om tien uur in bed, doe ik gênant fanatiek mee aan alle AH-zegelacties, en vierde ik oud en nieuw in 2016 in Domburg. Met drie andere stellen. Ja, werd ik in eerste instantie ook héél ongelukkig van (want, ‘hoi ik ben 29 maar ik doe alsof ik 84 ben’), maar mijn vriend kalmeerde me met de woorden ‘Café Tramzicht’ en ‘Discotheek de Hooizolder’.

Zowel Tramzicht als de Hooizolder werd die avond niet gehaald. Rond één uur begon het eerste koppel al te gapen. Ze gingen maar eens naar bed. Naar bed?! Ik keek op mijn horloge en signaleerde dat het nog niet eens half twee was. Ik keek mijn vriend kwaad aan: wat gebeurde hier? Hadden we eindelijk weer eens een feestje, gebeurde er niéts gênants, hing er niémand boven de plee en had echt iedereen al zijn vingers nog. Toen ik de volgende ochtend zonder kater wakker werd, vond ik dan ook: hier gaat iets dramatisch mis.

Dus nam ik afgelopen oud en nieuw het heft in eigen hand en organiseerde het feestje zelf. En hell to the no dat iemand voor vier uur het pand zou verlaten. Maar zoals dat gaat met fanatieke mensen en alcohol, wist ik rond 21.30 uur überhaupt niet meer in welk pand ik me bevond, kon ik niet meer op mijn tweede naam komen, en leek het een supergoed idee om tegen één van mijn gasten te zeggen dat ik die middag precies dezelfde broek had gekocht, maar dat mijn vriend ‘hem zo lelijk vond dat ik hem maar heb teruggebracht, HAHA.’

Toen ik de volgende ochtend wakker werd van het gebraak van mijn vriend en mijn eigen koppijn, was ik uitermate trots. Zie je wel, we kunnen het nog. Het tijdperk is nog niet voorbij. En ineens dacht ik weer aan mijn beste vriendin. Trouwen? Nou, vooruit. Maar dan wel alleen als ze die dag zoveel alcohol tot zich neemt dat ze tijdens het diner over haar ex dreigt te gaan speechen. En dat er minstens twee gasten in hetzelfde Zara-jurkje rondlopen. Mínstens.

Suzette Hermsen (30) is chef reizen bij LINDAnieuws en schreef met twee collega’s het boek ‘Zeik Niet Zo’. Haar motto: ‘Lach zo hard mogelijk om andermans grappen, dan lijkt het nog best alsof je humor hebt.’