Ebru Umar Opinie 27 dec 2017, 09:03

Leestijd: 3 minuten

Winning

Drie keer heb ik gehuild dit jaar.

11 februari kwam Tjeerd naar Rotterdam; hij wilde weten hoe ik erbij zat, na ‘Turkije’. Nog voor hij een stap over de drempel had gezet, begon ik keihard te janken. Zijn vriendin, die ik tot dat moment niet kende, stond erbij en keek ernaar. 27 jaar kennen Tjeerd en ik elkaar – voor hem ben ik Ebru, van studie. Er gebeurde wat nog steeds gebeurt bij mensen die ik van ‘vroeger’ ken, bij wie ik me veilig voel: emoties kwamen tevoorschijn. De confrontatie met mijn nieuwe leven – niet slecht, maar anders. De confrontatie met het feit dat vrijheid en veiligheid geen vanzelfsprekendheid zijn.

Zondag 11 juni was de tweede keer.
Mijn neefje Daniel (14) had iets kerkelijks gepresteerd en na afloop werd er met dertig man gegeten. In Kopenhagen. Toen we aan tafel gingen werd het me teveel. Een jaar eerder durfde ik de straat niet op, en nu zat ik in het buitenland, met de buitenlandse familie van mijn Nederlandse neef, aan tafel met dertig vreemden. Tranen met tuiten: de confrontatie met vrijheid kan overweldigend zijn.

Zondag 3 december de voorlopig laatste keer.
In Dubai ontmoette ik Egemen (32), mijn neef uit Istanbul. Ik kon me niet heugen wanneer ik hem voor het laatst gezien had, maar de plek wist ik nog precies: Kusadasi, Turkije. Hij snapte niet goed waarom ik spontaan begon te huilen. Het besef dat ik hem, zijn en mijn familie, alles en iedereen die mijn roots vertegenwoordigen nooit meer zal zien zolang Turkije onder dictatuur is, kwam hard binnen. Leven is niet altijd vrijheid.

Er zijn mensen in Nederland die ervan genieten om mij en velen met mij kwaad te doen. Niet omdat ze mij kennen, niet omdat ik ze kwaad heb aangedaan maar puur omdat het kan. Sadisten zijn het, op jacht naar roem in de eigen zieke kring. Ik betrap mezelf erop dat ik deze mensen ook kwaad wil doen – intens kwaad. Dat ik ze het állerslechtste toewens dat ze kan overkomen in dit leven. Alles waardoor zij kunnen lijden, hun familie kan lijden – álles, ik gun het ze van harte. Het grote verschil tussen hun en mij is dat ik het bij fantasieën houd. Van mijn moeder mag ik zelfs niet fantaseren over hun lijden; Allah zal ze straffen zou zij zeggen. Laat het aan hem over. Mijn moeder heeft een betere relatie met Allah dan ik, dat is duidelijk.

De waarheid is dat ik deze mensen ook enorm dankbaar ben.
Waar zij geprobeerd hebben om me in 2016 op alle fronten, mentaal, fysiek en zakelijk kapot te maken en hier nog steeds vol verve me bezig zijn, blijk ik sterker te zijn dan ook ik zelf ooit had gedacht. De gedwongen verhuizing naar Rotterdam deed me in 2017 opleven: ik woon dichtbij mijn ouders en mijn buren zijn de állerliefste van Rotterdam. Afgelopen week hing buurman Ed een kadopakket van Chanel aan mijn voordeur, kwam buurman K met chocola en stapten de buurtjes Ank en Niek (74) met champagne binnen om een spontaan feestje te vieren.

Ik heb getoost op klikturken. Dat jullie dood mogen vallen is evident. Maar dat jullie mijn leven een superwending hebben gegeven, daar geniet ik, in het prachtige Rotterdam, dagelijks van.