Lars van der Werf Opinie 4 dec 2017, 07:12

Leestijd: 2 minuten

In andermans hoofd bestaan

Hoeveel gezichten en namen zou een mens kunnen onthouden? Ik ontmoet heel veel mensen. Meer mensen dan de gemiddelde mens. Dat komt omdat ik boekjes schrijf en mensen die graag gesigneerd willen hebben. Inmiddels heb ik in een jaar of drie zo’n negentig boekhandels door heel het land van binnen gezien. Boekhandels heb je, ben ik achter gekomen, overal. En mensen ook. Veel mensen met allemaal een uniek gezicht en een naam.

Het is niet perse zo dat ik de leukste mensen ook automatisch onthoud. Het is, heb ik gemerkt, behoorlijk willekeurig wie je onthoudt. Zo denk ik soms nog aan Annie in Leeuwarden, die paarse sokken aan had. En vandaag dacht ik zomaar ineens aan ene Bart die in Assen vroeg om een boekje te signeren voor zijn moeder. Allebei zeker meer dan een jaar geleden.

Als ik het namen- en gezichtenbestand dat in m’n hoofd ergens zit zou kunnen uitprinten, hoe lang zou die lijst dan zijn? We hebben als mens zo ontzettend weinig zicht op hoe ons brein eigenlijk werkt. Hoe sla ik gezichten en de namen die er bij horen op? Ik weet het niet.

Wat ik wel weet is dat iedereen het fijn vindt herkend te worden. Het is heel mooi om herkend te worden. Als mensen je naam onthouden en je gezicht en ze je als ze je zien een blik van herkenning tonen in hun ogen, maakt dat blij. Het is fijn te weten dat je bestaat in hoofden van andere mensen.

Dus als je nou iemand ontmoet, raad ik je aan heel erg je best te doen zijn of haar naam op te slaan in die lijst in je hoofd. Dan heb je de volgende keer zomaar dat die andere glimlacht als je hem of haar herkent. En dan is de dag praktisch weer goed voor jullie allebei. Dat scheelt.