Ebru Umar Opinie 14 nov 2017, 07:19

Leestijd: 3 minuten

Antonia

Het zal zomer 2016 geweest, ergens in juli toen ik voor het eerst het zwembad instapte. Schichtig – allemaal vreemde mensen – en doodmoe – ‘Turkije’ zat nog in mijn lichaam.

„Ik ben Antonia”, sprak ze. Statig, rijzig en vriendelijk. „Ik ben 82. Welkom. Goed dat je weer in Nederland bent!”

Ze stond vooraan in het bad, tegenover de instructrice. Aquarobics wordt ten onrechte afgedaan als oude mensen sport. Ja 90 procent van de aanwezigen is grijs, maar probeer het eens? Het is bewonderenswaardig dat die dames de inspanning van drie kwartier volhouden. Lachend volhouden.

Ik deed dat in de zomer van 2016 niet.

Ik sleepte me uit het bad, douchte, kleedde me met m’n laatste restje energie aan om ‘even een tukje’ te doen. Dat ‘even’ duurde meestal tot de volgende ochtend – PTSS is a bitch. Voordat ik wegviel, dacht ik steevast aan Antonia. „Wat zou Antonia nu doen”, vroeg ik mij vertwijfeld af. Als ik, de helft van haar leeftijd, na drie kwartier aqua’en de rest van de dag geen stuiver meer waard was, hoe zou Antonia zich dan voelen? „Prima!” antwoordde mijn verstand me. „Antonia van 82 doet nu alles wat normale mensen doen na het zwemmen. Lunchen, boodschappen, beetje rondhangen. Dat gaat jou dat ook allemaal weer lukken.”

Antonia werd mijn houvast. Want als een vrouw van 82 na drie kwartier sporten niet de hele dag hoeft bij te slapen, moest ik dat ook weer kunnen bereiken. Antonia en haar vriendinnen omarmden me; eentje bleek mijn buuf Ank – de liefste buuf van Kralingen. Samen met hun derde partner in crime Elly zag ik ze regelmatig op de sportclub. Niet dat Ank sport, nee. Die kwam koffie drinken nadat Elly en Antonia geaqua’ed hadden, zich daarna aankleedden alsof ze de bij de koningin op de koffie gingen om daarna gezamenlijk te shoppen bij Frans Molenaar of Mart Visser. Ik schoof graag aan bij de koffie, lekker in mijn sportkleding. Toen het Forum van Democratie een haringpartij hield bij het Rotterdamse Schmidt, nodigde ik ze uit om mee te gaan. Na afloop werden ze glunderend lid van het Forum, de club van Thierry en Theo. Antonia weigerde dat op de moderne manier te doen. Nee. Thierry, Theo en het Forum voor Democratie verdienden aandacht. En dus vulde ze het formulier thuis in, deed er een envelop omheen, plakte er een postzegel op en gooide ze het in de brievenbus. Om mij vervolgens aan te klampen op de sportschool: „Ebru, mijn lidmaatschapsbrief kwam retour. Wil jij’ m persoonlijk aan Thierry overhandigen?”

Aldus geschiedde.

Een aantal weken geleden viel Antonia – ze moest en zou een truitje hebben uit een winkel in Maastricht. Want online shoppen? Nee toch zeker! Ze toog naar Maastricht, struikelde op straat en brak haar arm. Complicaties volgden.

Afgelopen zondag overleed Antonia.

Ik gun iedereen de veerkracht, energie, levenslust en het doorzettingsvermogen van Antonia, aan wie ik mij in het laatste jaar van haar leven heb mogen optrekken. Dank dat ik je hebt mogen kennen.