Ebru Umar Opinie 17 okt 2017, 06:35

Leestijd: 2 minuten

Zo worden mannen de baas

Vijfentwintig mannen in de zaal die miljardenportefeuilles beheren, en een enkele vrouw. Weinig, maar ze zijn er wel. Ze luisteren naar mij, de gastspreker tijdens hun lunchbijeenkomst. De ratio overheerst – het zijn mannen en vrouwen van de getallen. Totdat ik vertel dat fotograaf Thomas Schlijper en ik ooit op „burkajacht” zijn geweest. We zijn de straat opgegaan om vrouwen in burka aan te spreken. Waarom ze de wereld vanachter een oogspleetje bekijken. Of ze niet normaal kunnen doen, we leven tenslotte in Nederland, niet in een of ander achterlijke islamitische bananenrepubliek. „Het was 2003. Ik zou het nu niet meer durven, moslimgekkies aanspreken. We werden destijds uitgelachen door nieuwsredacties, pff burka’s. Wat is daar de nieuwswaarde van?! Hoeveel zijn het er überhaupt?!.” Mijn frustratie over die tijd waarin we niet hebben voorkomen dat de radicale islam zich vestigde in Nederland, zal nooit voorbijgaan.

Opeens klinkt uit de zaal de beste opmerking ever: „Wie denk je dat er thuis de baas is?”

Het antwoord komt vanuit een andere hoek en is zo mogelijk nog beter: „Wat denk je zelf?!”

Touché.

De mannen liggen in een deuk.

Beschaamd, betrapt, maar in een deuk.

Vrouwen. Wijven. Vooral die exemplaren thuis: bitches from hell voor wie ook mannen met carrières kruipen. En ik snap ze. Elke vrouw in de zaal snapt ze. De macht van de vrouw, of het de ex of aanstaande ex is, is angstaanjagend. Stiekem heb ik er bewondering voor. Geen wonder dat mannen werken, carrière maken – je wilt toch ergens de baas zijn en als niet thuis, dan maar op kantoor, tegen betaling.

En zo worden mannen de baas van de wereld. Bij elke onderwijsinstelling, van basis tot hoger, zijn meisjes ijveriger en gedrevener. Maar dan opeens, vallen ze bij bosjes uit en heten er ‘geen vrouwen’ te zijn. Dus hebben we anno 2017 een minister-president die het vanzelfsprekend vindt dat de zestien ministers en acht staatssecretarissen van zijn derde kabinet niet voor de helft uit vrouwen hoeven te bestaan maar uit ‘de beste’.

En dat terwijl er voor élke situatie en élke positie een vrouw aan te wijzen is die aantoonbaar beter is dan een man. Maar ergens is de vanzelfsprekendheid in ons bestaan gesloten dat „de beste” een man is. Terwijl eigenlijk bedoeld wordt: „een vriendje.”