Elfie Tromp Opinie 26 okt 2017, 06:36

Leestijd: 2 minuten

Tweederangs mekkerbrigade

Waar ik bang voor was, is een feit: het kabinet is 100 procent wit en heeft een zeer schrale sekseverhouding van veertien man tegen tien vrouwen.

„Ik had er graag meer willen hebben. Maar uiteindelijk geldt: we gaan voor de beste mensen”, aldus premier Rutte als antwoord op de vraag waarom er zo weinig vrouwen in het nieuwe kabinet zitten. Hij zei het nog net niet met een wegwerpgebaar en rollende ogen, maar je voelt aan alles dat hij denkt: heb je hun weer, die tweederangs mekkerbrigade die zo nodig ook wil meedoen. Beseft u wel hoe seksistisch u bent, zou een juiste vervolgvraag zijn. Rutte stelt immers met deze uitspraak impliciet dat de beste mensen nu eenmaal man zijn. Ondanks de zojuist gepresenteerde lijst topvrouwen van afzwaaiend minister Bussemaker moeten we Rutte op zijn blauwe ogen geloven dat hij echt helemaal niemand anders kon vinden met de gewenste kwalificaties. Dat gaat er bij mij simpelweg niet in.

Het belang van diversiteit is evident; je voorkomt tunnelvisie als een groep divers is, doorbreekt stereotyperend seksegedrag als de seksen in gelijke maten verdeeld zijn en je creëert zo rolmodellen. Ja, ik als vrouw vind het leuk als vrouwen ook in leidinggevende functies terug te zien zijn. Ik kan me voorstellen dat dit ook opgaat voor jongeren met een migratieachtergrond. Een veelgehoorde klacht is dat het volk zich niet meer in de politiek kan herkennen. Dat is maar op één manier op te lossen, lijkt me zo.

Misschien moet ik geduldiger zijn; Rutte II telde namelijk negentien mannen tegenover acht vrouwen. Dit is toch een stap vooruit. Zo zou ik het kunnen zien, maar om nog eens vier jaar te moeten wachten voordat de kaarten opnieuw geschud worden, maakt voor mij het spel niet leuker. Ik haak bij voorbaat al af.

Wat de politiek niet wil veranderen, is bij de omroepen inmiddels wel een erkend probleem. Binnen twee jaar willen de NPO, RTL en Vice een diverser beleid voeren, voor en achter de schermen. Zodat hun publiek zich kan herkennen. NPO heeft laten zien dat ze tot verandering in staat is; na fikse kritiek op het voornamelijk spelen van witte muzikanten op de radio, hebben ze hun speellijst stilzwijgend veranderd. Zo hoor ik ineens Ronnie Flex of SBMG als ik in de file sta en niemand die erover klaagt. Het is geen aardverschuiving, maar het is een verademing om wat afwisseling mee te maken.