Lars van der Werf Opinie 16 okt 2017, 05:20

Leestijd: 2 minuten

Flintstones people

Stonehenge ligt (of staat) in een groener dan groen grasveld naast een vrij drukke autoweg. Enorme, massieve blokken in een vreemde cirkelopstelling. Vrachtwagens en personenauto’s, met voor mijn gevoel het stuur aan de verkeerde kant, razen voorbij terwijl de grijze stenen van het prehistorische monument zwijgen. Enkele zonnestralen ontsnappen soms tussen de wolken door de wind in. Niemand weet ècht waar ze voor zijn, die stenen. En niemand weet ècht waarom mensen zoals jij en ik ze daar duizenden jaren geleden zo hebben gerangschikt. Laat staan hóé ze dat hebben gedaan.

We moesten een kaartje kopen om de stenen van dichtbij te mogen bekijken. Onze auto met het stuur aan de goeie kant parkeerden we op een enorme parkeerplaats een stuk verderop. Busjes met ‘To the Stones’ erop brachten ons samen met mensen met fotocamera’s, petjes en heuptasjes naar ‘the stones’. Het waren mensen met fotocamera’s, petjes en heuptasjes en vooral ook met geen flauw idee waar ze waren. ‘So, Napoleon put these here or something?’, hoorde ik de ene na een trekje van een Vaper vragen. ‘No dude, I think it was some kind of house for flintstones people’, reageerde de ander.

We mochten niet op of tussen de stenen. De vogels wel. Grote kraaien en talloze spreeuwen zaten ons uit te lachen terwijl ze tussen en op de stenen poepten, scharrelden, vlogen en vochten. Vogels hebben vaak meer vrijheid. Ik probeerde tussen de onnozele toeristen iets te voelen van de spiritualiteit die aan de stenen wordt toegeschreven. Ik bleef stilstaan en concentreerde me. Ik stelde me voor hoe duizenden jaren eerder mensen met petjes en heuptasjes van berenvel hier vonden wat ze zochten. Misschien net zoals de mensen van nu. Hoewel het gevondene dan totaal van elkaar verschilt.

Onderzoekers menen dat Stonehenge al heel lang een spirituele plek geweest moet zijn. Dat de stenen het middelpunt waren van een spiritueel centrum, omringt door grafheuvels en andere monumentjes. Ik keek naar de vaalgrijze lucht, naar de bijna op een modern kunstwerk lijkende formatie en het glooiende gras eromheen. De wind suisde met de kwetterende vogels mee. Spraken de stenen maar in plaats van de mensen.