Maaike Helmer Opinie 5 okt 2017, 12:00

Leestijd: 3 minuten

‘Gebroken been? Dat zit tussen je oren…’

Een tijdje geleden zag ik een filmpje online: ‘If physical health problems were treated like mental health problems’. Acteurs lieten zien hoe het zou zijn als we lichamelijke aandoeningen zouden behandelen zoals we omgaan met psychische problemen.

Dan krijg je dus de volgende situatie: een man met een gebroken been probeert zich voort te bewegen op een stel krukken. Zijn vriend, die naast hem loopt, kijkt geïrriteerd naar het gemankeerde ledemaat en zegt droog: ‘Je moet ook gewoon eens stoppen je te focussen op de negatieve dingen in het leven. Ga genieten. Dit zit allemaal alleen maar in je hoofd.’

Zou je niet snel zeggen over een gebroken been, nietwaar? Toch is het wél hoe we vaak omgaan met mentale problemen, zoals burn-out. Het wordt gezien als een zwakte als je ‘breekt’, als je tegen de muur klapt. In mentale problemen verkeren is daarom een taboe. Een persoonlijk tekort, het ligt aan jóu: ‘het zit namelijk allemaal in je hoofd’ (over die stelling valt al te discussiëren, maar dit terzijde). En je moet je vooral niet kwetsbaar opstellen en om hulp vragen. Want dat doen we niet. Met een gebroken been wel, met een gebroken geest niet. Hup. Door. Jij met je stress.

Net zoals een gebroken been aan meer dingen ligt dan aan je voet (je was net op het verkeerde moment op de verkeerde plek, die steen lag onhandig, je lette niet op), ligt een gebroken geest ook niet alleen aan jou. De maatschappij zoals deze nu in elkaar zit, waarin we worden afgerekend op prestatie, is een oorzaak. Je baas, met wie je die workload niet goed kon bespreken, is een oorzaak. En ja, zelf heb je er ook een aandeel in.

Om door te gaan met de vergelijking: toen ik een burn-out had (acht jaar geleden) besloot ik meteen al open te zijn. Ik ben heel erg blij dat ik juist wél durfde aan te geven dat ik even ‘kapot’ was. Want als je niet durft te zeggen dat je been gebroken is, dan blijf je maar doorlopen – nou ja, lopen – met alle gevolgen van dien.

Samen met specialisten zorgde ik ervoor dat mijn burn-out werd ‘gezet’. Ik las alles over stress. Ik leerde dingen die ik de rest van mijn leven kan gebruiken (en die ik graag deel). Niet alleen was mijn ‘gebroken been genezen’, het was ook getraind en gespierd en lenig zoals het nog nooit was geweest. Ik was weer klaar voor de marathon van het leven, al stond ik nu vol-led-ig anders in de race. Dieper verbonden met mezelf dan ooit. Sterker nog: ik besloot mensen uiteindelijk via mijn online magazine stressedout.nl te helpen met alles wat met stress te maken heeft, zodat anderen niet hetzelfde hoeven door te maken als ik destijds.

Het is eigenlijk heel vreemd dat we zo hysterisch doen over psychische nood ten opzichte van fysieke. Want als er geen openheid is, kunnen we niets aan de grotere en kleinere oorzaken veranderen. Blijven we op de huidige manier omgaan met stress en burn-out, dan wordt er ook niets ‘gezet’. Niet op maatschappelijk, werk-technisch óf individueel niveau. En dan heelt er niks. Op geen enkel niveau. Dus laten we er alsjeblieft gewoon over praten. Want met 1 op de 7 Nederlanders met burn-out klachten valt er op alle niveaus heel wat te zetten…

WIE IS MAAIKE?

Maaike Helmer is founder van het eerste online magazine over alles wat met stress te maken heeft, stressedout.nl.