Iris Hermans Opinie 13 sep 2017, 19:12

Leestijd: 3 minuten

Single in the City: schamele zomervangst

Metro’s Iris is single. Een kijkje in haar vrijgezelle leven, al gaat het er (helaas) niet altijd even wild aan toe. Overeenkomsten tussen bestaande manspersonen en verhaalpersonages, berusten niet op louter toeval.

Festivalfarces

Het was maar een schamele vangst, deze zomer. Zo was er de halve tongslag met de Servische barman op EXIT, gewoon omdat ik benieuwd was hoe een Balkanman smaakte #nuikertochben. En eentje op Awakenings met een jongen die een zegelring droeg, maar dat zag ik pas daarna.

Zegelringen vind ik altijd een beetje eng. Ik ben altijd bang dat de drager ervan hem transformeert tot een vuurstempel en die in een onbewaakt moment op je kostbare huid drukt, waardoor je voor eeuwig zijn familiewapen in je lichaam hebt staan.

En dat was het. Wel heb ik deze zomer een aantal gasten ontmoet, waarvan ik dacht: ja! Zo was er die ene op Buiten Westen.

We hadden een geanimeerd gesprek over de teloorgang van kliksigaretten, toen hij plotsklaps boven de baslijnen uit schreeuwde: ,,MAG IK M’N HAND OP JE KONT LEGGEN?” De lieverd. Maar nee. Of dóe het gewoon, maar ga het niet zo expliciet vragen. ,,We kunnen wel gewoon gezellig verder kletsen” stelde ik voor, want het was echt een knappe vent en wat ik nu niet wil, kan later misschien nog komen, dacht ik, net als ik en wreef me al verheugd in mijn klamme handjes.

Dus dat deden we. Totdat een vriendin van mij naar me toe kwam en iets in mijn oor fluisterde. Vol ongeloof keek ik haar aan. Wat? Een vriendin, hij?! Ineens had ik geen zin meer om gezellig verder te kletsen, de klik was ook hier teloorgegaan.

En dan was er de man die ik tijdens Gay Pride ontmoette, met wie er instant een beestachtige affectie was en aan wie ik die avond mijn nummer gaf. Hij appte me pas een paar weken erna, op een nacht om veertien over drie met de sympathieke aanhef: ,,Hey, nog wakker?” Gisternacht appte hij welgeteld drie woorden, om zeventien over twee dit keer. ,,Iets te doen?”

Heel gek misschien, maar beide keren sliep ik en beide keren stuurde hij er meteen achteraan: ,,App mij niet terug aub, ik app jou wel weer.” Doe maar niet, de whatsappfoto waar je breedlachend met je vriendin en twee zoontjes opstaat, werkt op mij nou niet echt bepaald libidoverhogend. Maar dat heb ik hem dus maar niet geappt, zo ben ik dan ook wel weer.

Wat is dat toch met die kerels met vriendin die je totaal op het verkeerde been (en je het idee geven jou op zijn derde te willen) zetten? Het zal vast iets met hun eigen marktwaarde willen peilen te maken hebben, maar vrolijk word ik er niet van. Het wordt nog erger.

Op Welcome to the Future kwam ik een bekende tegen. Niet zomaar een bekende: een jongen uit mijn top 10 ‘Amsterdamse gasten die ik nog weleens beter zou willen leren kennen slash doen’. Toen hij voorstelde om daarna nog ‘wat leuks’ te gaan doen, begon mijn hart stiekem een klein beetje harder te kloppen.

We togen naar de after waar we eindeloos dansten en praatten. Ik zweette peentjes en parels en telkens, naar wat ik opvatte als liefkozend, depte hij de zweetdruppels van mijn voorhoofd met zijn shirt en ik zag ons al de ochtend erna knus onder een dekentje liggen, elkaar pizzapunten en blauwe bessen voerend en/of royaal insmeren met truffelmayo… Ieder zo z’n fantasie.

Opeens ging-ie ervandoor. De dag erna besloot ik maar eens apphoogte te nemen en vroeg hem wat er nou was…

Ja hoor, het zal ook eens niet. Hij had dus een vriendin en hoopte dat hij me ‘geen verkeerde verwachtingen’ had gegeven. Au, die had ik echt even niet zien aankomen. Gelukkig heb ik er nog negen over.