Suzette Hermsen Opinie 29 sep 2017, 09:33

Leestijd: 2 minuten

Hoe ik van 135 vriendinnen naar een handjevol ging

Toen ik nog bij mijn ouders woonde, had ik altijd een beetje medelijden met mijn moeder die naar eigen zeggen maar een paar goede vriendinnen had. Volgens haar waren haar écht goede vriendinnen op één hand te tellen. ‘Op één hand?!’, dacht ik volledig geschokt, ‘mijn arme, eenzame moedertje’. En triomfantelijk voegde ik weer twee handen aan nieuwe vriendinnen toe op Hyves.

Ondertussen deed ik overal hordes aan nieuwe vrienden en vriendinnen op. Op de middelbare school, tijdens mijn studententijd, bij allerhande sportverenigingen (oké, twee sportverenigingen) en tijdens het uitgaan. Ik vierde hoogtijdagen op – inmiddels – Facebook.

Maar nu ik bijna dertig ben, is het tij drastisch gekeerd. Van mijn honderdvijfendertig BFF’s zijn er nog maar een paar over. Dat was tot voor kort wel even anders. Tot een jaar geleden werkte ik me nog in het zweet om al die vrienden te onderhouden. De ene koffie was nog niet afgelopen of het volgende diner stond alweer klaar. Het begon me meer energie te kosten dan dat ik er energie van kreeg.

In deze periode realiseerde me dat je sommige vriendinnen voor een bepaalde periode hebt. Die vriendin waarmee je tijdens je studententijd steevast in de lampen hing, begreep jou in een wat serieuzere periode ineens helemaal niet meer. Ik stelde mezelf – nadat ik zo’n beetje ‘vriendinnen-overspannen’ raakte – twee vragen: bij welke mensen ben ik echt honderd procent mezelf en welke personen zouden dag en nacht voor me klaarstaan? En daar was plots die ene hand van m’n moeder.

Inmiddels heb ik de vriendinnen met wie ik daadwerkelijk afspreek teruggedrongen naar een overzichtelijk groepje. En ik kan je zeggen, dát is lekker, mensen. Bovendien doseer ik mijn afspraakjes tegenwoordig enorm. Vijf keer per week een sociale activiteit? Mij absoluut niet meer gezien. Alleen al bij het idee steven ik regelrecht op een burn-out af.

Keurig rouleer ik dus nu een groepje mensen bij wie ik me stuk voor stuk goed voel. Die me energie geven in plaats van kosten. En mocht het nu zo zijn dat mensen zich enorm beledigd voelen omdat ik nooit meer contact met ze zoek: het ligt niet aan jou, maar aan mij. En bovendien, we kunnen toch Facebookvrienden blijven?

OVER ‘ZEIK NIET ZO’

Lianne Marije Sanders (28), Suzette Hermsen (29) en Anouk Kemper (30) leren elkaar kennen op de burelen van LINDAnieuws. Ze ontdekken dat ze een gemeenschappelijke hobby delen: klagen. Samen maken ze ‘Zeik niet zo – het echte leven van de millennial’ – over al waar de jongere mensch mee te schaften heeft. Van te weinig likes op Insta en irritante ouders tot poepen bij je vriend en ernstig liefdesverdriet. (Het een is overigens niet per se een gevolg van het ander.)

Niet zeiken, gewoon lezen, dus: elke vrijdag om 12.00 uur in de Metro-app en op Metronieuws.nl!