Maaike Helmer Opinie 11 sep 2017, 03:05

Leestijd: 3 minuten

#fucksocialmedia

‘Ja, de hond is overleden. Had je dat dan niet gezien op Facebook?’ Mijn vriendin kijkt me ontsteld aan. Niet boos, maar wel teleurgesteld. Nee, ik had het niet gezien.

‘Ik denk, dus ik besta’, aldus de Franse filosoof René Descartes (1596 – 1650). Tegenwoordig kunnen we beter zeggen: ik scroll, dus ik besta.

Ik was heel juli met een caravan aan het rondreizen door Frankrijk. En ik had die vier weken geen internet. Ik was een maand offline. Dus ik bestond niet.

Hoe is dat? Opeens niet-bestaan?

Toen ik onderaan een berg met 0G vruchteloos op het knopje Safari van mijn iPhone liep te drukken, realiseerde ik me hoe vergroeid we in het dagelijks leven zijn met onze social kanalen. De lijn naar online was overleden, maar misschien was wat ik miste wel belangrijk! Wat ging er langs mij heen, nu de hele online wereld gewoon doorging zonder mij?

De eerste dagen niet-bestaan voelde onwennig. Mijn hand, automatisch naar mijn telefoon grijpend. Iets in mij dat in paniek raakte; vast fomo (fear of missing out) want yolo (you only live once). En natuurlijk miste ik ook wel de waardevolle dingen, de diepe contacten. Want die heeft social óók. Heel soms, in een Franse supermarkt, had ik opeens 4G. Dan zag ik op de vleesafdeling wat kattenfilmpjes voorbij komen. Plaatste ik snel een foto die ik had gemaakt. En dat Trump en Jun Un elkaar nog stééds uitdaagden en het gelukkig toch nog steeds geen wereldoorlog was. Was ik niet in een Franse supermarkt met 4G, dan leerde ik steeds meer luisteren naar mijn eigen ritme in plaats van gedachteloos te scrollen, en de ‘mentale aai over je bol’ die een like geeft te ervaren. Mijn vakantieritme hield ongeveer in: naar het water, wat eten, wat lezen, misschien wat slapen, praten, nadenken, soms wat ondernemen, wat drinken en eten en dan maar weer slapen. Ik had het niet nodig te zien of gezien te worden. Ik bestond, los van dat al, ik wás. En dat (en ik) was echt genoeg.

Toen ik weer terug was van vakantie, vond ik het verraderlijk hoe makkelijk je soms weer gedachteloos door je timeline kunt scrollen. Online zou een dode hond níet meer zomaar langs me heen gaan. Toch? Belangrijk! Of een kattenfilmpje. Of een bijna-oorlog. Je weet niet wat je mist, als je digitaal-niet-bestaat. Nu was ik terug in het land van de digitaal levenden.

Or was I?

Op een zonnige nazomermiddag stond ik op een treinstation en zag ik het. Al die scrollende mensen. Ze waren er, en tegelijkertijd niet. Ze waren er én ze waren ergens anders. Als in één beweging stroomden ze de trein in; The Walking Dead. Ik stopte mijn telefoon weg, in mijn tas. Iets wat ik tegenwoordig bewust vaker doe. Ik heb het recht om online even niet online te bestaan. Als het echt belangrijk is, bellen ze wel. Ik keek nog eenmaal om me heen naar al die gezichten, blauw opgelicht door de telefoonschermpjes en ik moest weer denken aan wat Descartes had gezegd. Mijn gedachte stemde me droevig: ‘Ik scroll, dus ik besta (even) niet.’

Wie is Maaike?

Wat zou er gebeuren als je iets vaker ‘fuck dat’ zou zeggen tegen alles waar je niet echt blij van wordt? Elke maandagochtend geeft journaliste Maaike Helmer je een spoedcursus ‘Schijt hebben aan alles’ in de rubriek FUCK!

Maaike is founder van het eerste online magazine over alles wat met stress te maken heeft, stressedout.nl.