Maaike Helmer Opinie 18 sep 2017, 03:00

Leestijd: 3 minuten

#fuckhokjes

Mijn lief is verwend, heeft weinig doorzettingsvermogen, is wispelturig, denkt dat hij uniek is en geeft meer om idealen dan om geld. Ikzelf groeide op voor galg en rad, heb een passieve instelling, doe vooral wat ik zelf wil, en ben over het algemeen lui en ongeïnteresseerd.

Klinkt best gek zo zwart op wit, niet? Vanwaar deze omschrijvingen? Nou, mijn mijn lief is een millennial en ik ben nog nét van de patatgeneratie (ik ben twee jaar ouder). Vandaar.

De media staan tegenwoordig bol van artikelen over dé millennial. Zoals ze in mijn tijd (dat klinkt ouder dan het is) vol stonden met artikelen over de patatgeneratie. Ik voelde me, opgroeiend, best gedemotiveerd door wat ik over ‘mezelf’ las. Ging dit echt over mij? Het zou waarschijnlijk dus nooit goed komen met mij en mijn leeftijdsgenoten. Oké. En bedankt.

Ik kan me zo voorstellen dat het voor ‘de millennial’ ook niet altijd leuk is om te lezen over eigenschappen die hem of haar worden toegekend. Dat je lui bent. Over het paard getild door je ouders. Dat je het ‘echte leven niet aankunt’. Dit soort dingen worden trouwens opvallend vaak uitgesproken door de vorige generaties op de ranglijst, zoals de babyboomers of de patatgeneratie. Generaties die zichzelf soms best op de borst kloppen dat ‘zij het allemaal wel weten in het leven.’ Maar ja… Nobody really does know, toch?

Een risico van deze manier van generatiedenken, is dat het ons kan maken tot een karikatuur. Dat maakt mijn lief dus die eenhoorn en mij een lamzak. Mensen worden gereduceerd tot een afgekaderd geheel, een slachtoffer van hun tijdsgewricht en worden hiermee gesimplificeerd tot één woord. Eén groep. Met een heel specifieke problematiek. Want daar wordt vaak het meest op gefocust.

Hoewel ik aan de ene kant de handzaamheid van generatiedenken begrijp, is er ook (terechte) kritiek op deze manier van kijken naar de dingen; in de mensen van één generatie zitten vaak meer verschillen dan overeenkomsten. Je zou het dus vooral ook kunnen zien als een filosofie. Een filosofie die niet onomstreden is. Maar toch is het iets wat we continu nemen als uitgangspunt. Merk ik.

Ik ontken geen tijdsbeelden en ik weet zeker dat deze periode uitdagingen biedt om in op te groeien. Mogen we heus benoemen. Die hebben namelijk aandacht nodig. Maar ik heb soms wel moeite met het het feit dat generatiedenken de lineaire tijd steevast opdeelt in kleine vakjes. (Ver)oordelende vakjes. Stickers. Labels. Liever denk ik in een historische lijn (met mensen), daar leer ik meer van. Ik heb het idee dat het ook meer kansen biedt. Laten we ons bevrijden van de belemmering die vakjes en hokjes geven. Laten we kijken, praten, ontdekken, leren. In plaats van vingertjes te wijzen naar een leeftijdsgroep.

Zodat ik weer gewoon Maaike ben, en mijn lief Joram. En jij gewoon lekker jij.

WIE IS MAAIKE?

Wat zou er gebeuren als je iets vaker ‘fuck dat’ zou zeggen tegen alles waar je niet echt blij van wordt? Elke maandagochtend geeft journaliste Maaike Helmer je een spoedcursus ‘Schijt hebben aan alles’ in de rubriek FUCK!

Maaike is founder van het eerste online magazine over alles wat met stress te maken heeft, stressedout.nl.