De broer van de Grote Leider
Terwijl de plensbuien die de zomer hebben verdronken tegen mijn raam kletteren, lees ik over de oudere broer van de Noord Koreaanse leider Kim Jong-un. Naar het schijnt is het leiderschap van de communistische heilstaat aan hem, Kim Jong-chol, voorbijgegaan omdat zijn vader hem te vrouwelijk vond en hij zich regelmaat gedroeg ‘als een klein meisje’. Zijn jongere broer, de rakettenfetisjist, gedraagt zich als je het mij vraagt ook als een kleuter, maar goed, dat terzijde.
Wat ik veel interessanter vind is dat Kim Jong-chol naar het schijnt een superfan is van Eric Clapton. Eric Clapton! De Britse gitaarheld, welbekend van Top2000-evergreens als ‘Tears in Heaven’ en ‘Layla’. Kim Jong-chol bezocht zelfs, lees ik op de website van de BBC, meerdere concerten van Clapton in onder andere Londen. Op een balkonnetje in de Royal Albert Hall zat de broer van het agressieve dikke dictatortje met een glimlach mee te neuriën met de tijdloze gitaarklassiekers van de popheld, stel ik me zo voor.
Ik vraag me af hoe het er aan toe gaat in huize Kim als de familie bij elkaar is. Wie zet de muziek op? Huilen de gitaarklanken van Clapton door de paleisgangen in Pyongyang? En is de ‘grote leider’ zelf misschien meer een fan van Queen? I want to break free! Of heel hard ‘We are the champions’. We weten het niet. Maar z’n broer zal in elk geval een plaatje van Clapton opzetten.
En wat nou als Kim Jong-chol wél de leider van Noord Korea was geworden, ondanks z’n vrouwelijke trekjes en zwak voor de muziek van Eric Clapton? Waren we dan nu ook op de rand van een nucleaire oorlog geweest? Ik durf het te betwijfelen. Ik denk dat we juist leiders nodig hebben met vrouwelijke trekjes. Het kan volgens mij namelijk die hele Kim Jong-chol geen donder interesseren wie de grootste raket het verste weg kan schieten. Kim Jong-chol zet liever een muziekje op met een kopje groene thee erbij. Sowieso altijd beter dan proberen te bewijzen dat je pikkie groter is dan die van Trump, toch?