Elfie Tromp Opinie 31 aug 2017, 07:22

Leestijd: 2 minuten

Opvoeden

Wat is dat toch met leiders die zo makkelijk andere groepen bekritiseren en wegzetten, maar de eigen achterban hardnekkig de hand boven het hoofd houden? Trump heeft geen probleem om Mexicanen als criminele verkrachters weg te zetten, maar als de alt-rightprotesteerders in Charlottesville de boel op stelten zetten met een dode en gewonden tot gevolg, dan zijn er ‘veel kanten aan het verhaal’.

Ook hier wordt wangedrag van de achterban gemakkelijk genegeerd door de gekozen leider. Vorige week noemde ik Thierry Baudet in mijn Metro-vlog een seksist en een racist. Daar blijf ik bij. Zie mijn vlog en andere columns over hem. Ook riep ik hem op zijn volgers terug te fluiten die opiniemakers Sarah Sluimer en Willem Bosch kort daarvoor van Twitter hadden weggepest omdat ze dezelfde uitlatingen hadden gedaan.

Natuurlijk viel mij dezelfde behandeling ten deel. Ik was het daglicht in mijn ogen niet waard. Moest in alle gaten genomen worden. Dat had ik verwacht. Vier jaar columns schrijven voor Metro heeft me een dikkere huidlaag gegeven dan een ernstige psoriasis-lijder. Ik krab de opmerkingen van me af. De meest verontrustende worden netjes bijgetekend in het politiedossier.

Wat me vooral amuseerde, was hoe hardnekkig de trollen op zoek gingen naar iets om me mee te shamen. Naast schrijven, maak ik ook theater en performances. Deze zomer maakte ik in New Orleans een performance-video waarin ik fysiek verbeeld hoe liefdesverdriet voelt. Ik haal een gekookte krab uit mijn bh en breek deze met blote handen. Daarna eet ik hem met tranen in de ogen op. Ik kan hier uitleggen dat de rode krab symbool is voor de kankerstichting. Hoe ik dat een mooi metafoor vind, liefde als een zinloze voortwoekering, als een tumor die je overneemt als je geliefde je verlaat, maar kunst moet je niet uitleggen, kunst moet je voelen. Het kraken van het schild, het sap dat eruit loopt, je wordt er een beetje misselijk van, naar. Je begrijpt het niet helemaal, maar je voelt het. Zoals een gebroken hart voelt. De reaguurders vermelden vooral dat ze er maar moeilijk op kunnen fappen. Dat vind ik grappig. Dat de Baudet-adepten als onopgevoede koters joelend door het internet scrollen, alsof het voor altijd schoolvakantie is, niemand ze wat kan maken en ze dan plots iets zien wat ze niet begrijpen, wat ze een beetje van hun stuk brengt. Bij gebrek aan opvoeding, stuiten ze plots op een stukje cultuur. Verbaasd staren ze naar hun scherm. Kortsluiting. Graag gedaan.