Elfie Tromp Opinie 3 aug 2017, 07:17

Leestijd: 2 minuten

Fipronil is geen fantasiebeest

Ons drinkwater is vervuild met het duister klinkende GenX dat kankerverwekkend is en onze eieren zijn gevuld met fipronil. Dat is niet een fantasiebeest uit Puk en de Petteflet, maar een verboden bestrijdingsmiddel tegen bloedluis. Die vervuilde eieren zijn al mogelijk een jaar in de omloop en zorgen, bij hoge inname, voor schade aan alle zachte orgaantjes in ons lijf en ons zenuwstelsel. Supernaar maar wél lekker ongediertevrij. We weten niet waar de eieren voor gebruikt zijn; misschien wel voor de cake die je ronddeelt op je verjaardag of voor de vla die je alleen op de bank naar binnen lepelt. Tot dusver de vooruitgang.

De fipronil-kippen kunnen geruimd worden à 60 eurocent per stuk, ze kunnen op een eierlegverbod van vier tot zes weken tot ze in de rui zitten of, adviseert de Nederlandse Vakbond Pluimveehouders, we kunnen afwachten. Wat in feite betekent dat ze het ook niet meer weten.

Als er iets fout gaat, dan gaat ook alles fout. Je zou ervan op een lichtdieet gaan, zoals de vrolijke woongroep Contact & Muziek in Utrecht, ware het niet dat je dáár ook doodgaat; in hun midden is onlangs een van de bewoners gestorven door ondervoeding. Niemand kwam met een bouillonnetje aan toen hun Jeanette niet meer uit bed kon komen. Lees vooral eens hun blog, als je wilt zien hoe een eetstoornis er vanbinnen uitziet. Het lijkt een beetje of Fajah Lourens Killerbody-dieet, maar dan zonder eieren.

Je zou er cynisch van worden, al die voedingsschandalen. Lachen in het gezicht van de dood. Mijn ex postte deze week een foto van zijn sigarettenpakje. Het was de waarschuwingsfoto met twee longen. De een bleekvlezig zoals het hoort en de ander verkoold zwart. Maar ze zijn wel allebei dood, schreef hij erbij. Ja, dood gaan we toch. Maar hoe, daar hebben we toch graag enig invloed op als de zelfstandig denkende dieren die we zijn. Ik heb longkanker van dichtbij meegemaakt en hoewel ik mijn ex nog weleens het een en ander toewens, is dat niet zo’n beroerd einde.

Ach, wie hou ik voor de gek? Ik schrijf dit vanuit Rotterdam, de plek waar vroeger zalmen door de grachten zwommen. Waar ik nu een kortere levensverwachting heb dan de rest van Nederland door het fijnstof in de lucht. Dat heeft iets te maken met een wereldhaven en levendige industrie in de buurt. Het is een grimmige waarheid; onder de vlag van de vooruitgang hebben we ook een hoop verloren.