Ebru Umar Opinie 22 jul 2017, 07:05

Leestijd: 4 minuten

Alles voor de clicks

Sinds Fatima Elatik weten we dat de hoofddoek een prima businessmodel is. Je komt ermee in de gemeenteraad, je wordt er adviseur radicalisering mee (#HOEDAN!), het onderwijs rolt de rode loper uit en het wachten is op de behoofddoekte rechter, commissaris van de Koning, burgemeester, minister en godbetert Kamerlid. Maar eer we zover zijn, is de hoofddoek ook een reden om iemand aan te stellen als columnist.

Want een vrouw met een hoofddoek kán dingen.

Die hoeft geen talent te hebben, geen opleiding en ook geen ervaring.

Nee, een vrouw met hoofddoek is street smart. Kent het echte leven. Komt ergens vandaan waar onze notabelen van media, grachtengordel en Den Haag niet dood gevonden willen worden – tenzij het verkiezingstijd is natuurlijk.

Ja, een vrouw met hoofddoek is een moderne aflaat – en al lijkt het woord erop, een aflaat is wat anders dan een vaatdoek. In het gebruik is het echter hetzelfde: de favoriete verzamelplek van bacteriën die je gezondheid aantasten.

Ik minacht mannen die vrouwen met een vaatdoek serieus nemen. Ik veracht vrouwen die strijden om de ‘emancipatie’ van vrouwen met een vaatdoek. En ik wanhoop als ik politici zie samenwerken met mensen die maar één houding uitstralen: weg met ons. Hoewel, dat moet natuurlijk zijn: weg met júllie. En ik heb mateloos respect voor de Vaatdoek die factureert omdat ze een vaatdoek op heeft. 12.000 schijnt Elatik per maand te toucheren. Bruto maar hey, er zijn maanden dat ik het niet binnenhark (en ook maanden dat ik het wél doe geloof ik, maar ik moet daar voor wérken. Met mijn handen woordjes tikken die per stuk betaald worden).

Ieder zijn fetisj. Totdat je aan mijn vak komt. Want hoewel NRC en Volkskrant vol staan met scribenten die meisjescolumns schrijven die pijn doen aan je ogen, je in tranen achterlaten vanwege de inhoudsloosheid en duidelijk maken dat die meiden de naam columnist niet waard zijn, spant het AD natuurlijk de kroon. De krant is het afvoerputje van scriberend Nederland – nee, columnerend mag je het niet noemen. Columnist zijn is een vák. Voor het AD schrijven broodwinning. Zoals een BN’er geen columnist is omdat zijn foto boven een stukje staat, is een Vaatdoek dat evenmin. Nee. Dit soort mensen wordt om één enkele reden aangesteld: de clicks. Niets meer, niets minder. Het hoeft geeneens oorlog te zijn, het AD is nu al de krant van capitulerend Nederland. Ben je bekend van radio en tv, wordt er nou eenmaal op je kop geklikt. Dat en dat alleen is de reden waarom zo’n low life als treitervlogger een podium krijgt. De ophef over het dagboekgemijmer van de Vaatdoek is precies wat de AD Hoofdredactie wilde bereiken. De naam van de krant is ontelbare keren genoemd in de media, op radio en tv. Newsflash: aan elke keer dat het AD genoemd wordt in een ander medium (bijvoorbeeld in Metro, maar ook bij RTL), hangt een fictief prijskaartje. Wat het gekost zou hebben om het AD op die plek genoemd te krijgen. Ik heb het niet uitgerekend, maar geloof me: die uitdraai maakt hoofdredacteur Hans Nijenhuis en zijn adjunct Jan ‘t Hart dolgelukkig.

En terecht.

Wat niet terecht is, is dat ze hun scribent uit het vliegtuig geduwd hebben. Dat ze die column niet geweigerd hebben. Want dát is wat een goede hoofdredacteur doet: een column lezen en de auteur (die titel verdient de Vaatdoek niet) behoeden voor misstappen. Je bent niet verplicht om een column af te drukken, je mag ‘m weigeren. Je hoort ‘m zelfs te weigeren als je zoveel mensen, zoveel Nederlanders die wél deelnamen aan de Nationale Rouw, in hun hart raakt. Elke columnist weet wat scribenten niet weten: je hebt het recht om álles te schrijven, zeggen en vinden maar er is GEEN publicatieplicht van je braaksel, ik bedoel schrijfsel. Sta je erop dat je geleuter gepubliceerd wordt, knal je ‘m toch lekker op je eigen website? Niemand die je dat verbiedt. Een krant is een product, je levert een bijdrage die een hoofdredacteur goedkeurt – of niet. En een hoofdredacteur kán met vakantie zijn. Maar ook dan hoort de adjunct je in bescherming te nemen. Het minste wat hij dan kan doen, is naast je te gaan zitten als je bij RTL een dom verhaal ophangt. Doet hij dat niet, is dat geen teken van vertrouwen of goedkeuring Vaatdoek.

Integendeel. Het is een mea culpa.