Elfie Tromp Opinie 9 jun 2017, 08:38

Leestijd: 2 minuten

Witte Tulp

Daar staat kleine Gökcan, klaar voor zijn nieuwe schooljaar. Hij heeft een nieuw etui gekregen en een melkbeker met X-men erop. Het was een lekkere vakantie, veel buiten gespeeld terwijl zijn vader in het theehuis of het park zat. Gökcan zag hem dan van een afstandje met rode konen en opgestoken vinger wild discussiëren. Er was iets aan de hand, dat was zeker, want zijn vader kwam ‘s avonds opgefokter thuis dan hij ‘s ochtends wegging. Aan tafel hadden ze het bij het eten vaak over een coup, maar Gökcan kende alleen coupe soleil. Dat had zijn buurvrouw met de chihuahua’s. Witte strepen in het haar. Gökcan ziet zijn oude klasgenootjes alleen nog in de moskee, maar mag dan niet meer naast ze zitten. Ze zijn van de foute kant, volgens zijn vader.

Zo’n driehonderd kinderen zijn dit schooljaar niet op school verschenen. Niet omdat ze niet willen, maar omdat hun ouders de vermeende Gülen-scholen waar zij op zitten niet vertrouwen. Sommigen bang voor de invloed die zij zouden kunnen hebben op hun jongelingen, anderen bang voor aanslagen op de scholen door Erdogan-fanaten. Het is bijna aandoenlijk, het filmpje op de NOS-site met een bezorgde Turkse moeder die haar dochter van zo’n school thuishield. Ze willen onherkenbaar blijven en zitten met hun zachte ruggen naar de camera.

‘Ik wil gewoon het gevoel hebben, als ik aan het werk ben, dat mijn kind lekker op school zit,’ zegt de moeder met een onvervalst Amsterdams accent. En ik heb gehoord dat er een aanslag was gedaan op die school, De Witte Tulp, dat de ramen van de school waren ingeslagen…’

‘Bekogeld,’ mompelt haar kind.

‘Precies. En zo denken wij niet alleen, maar iedereen.’

We staan elke keer weer verbaasd over de lange arm van Erdogan. Nederlandse burgers zijn toch gewoon…Nederlandse burgers? Ze vinden toch wat wij vinden? Lezen onze kranten, volgen ons nieuws? Hoe kan de politiek in een ander land hier over de ruggen van kinderen worden uitgevochten? Plots kijken we met een frisse blik naar migrantenwijken, zien de schotels op de balkons en beseffen ineens hoe gesegregeerd we leven. Is dit een teken van mislukte integratie? Deze columnist ziet het positief in. Gökcan en co komen terecht op openbare of Christelijke basisscholen die nog wel plek hebben. Daar hoeven ze niet te bidden voor de lunch. Liever leven als goddelozen dan als Gülen-volgers.