Ebru Umar Opinie 6 jun 2017, 07:12

Leestijd: 2 minuten

Waarheid, logica, fatsoen

De ene keer ram je een column in één keer uit je toetsenbord, druk je op save en stuur je het naar de redactie. De andere keer vechten de onderwerpen om aandacht. Elk onderwerp is relevant, in álles zit een column maar waar staat je hoofd naar? De waarheid is dat je hoofd soms naar niets staat. Juist vanwege alle onderwerpen die met elkaar strijden om gehoord, gelezen en gezien te worden. Heel Nederland is opeens verliefd op Willem-Alexander omdat hij een man blijkt te zijn van vlees en bloed. Ja wat dacht je dan? Omdat de koning jaarlijks honderden miljoenen cadeau krijgt van ons burgers, wil het nog niet zeggen dat hij geen leuke vader of echtgenoot is. Rechtvaardigt dat opeens een archaïsch instituut als het koningshuis, dat op niets anders is gebaseerd dan een geboorterecht? Dat bestaat bij gratie van ‘traditie’ (klinkt als ‘koeltoer’)? Met hetzelfde gemak gaan die jubelmensen over tot het bespotten van een pubermeisje dat sinds haar geboorte in de schijnwerpers staat. Heeft Nederland daardoor het recht om haar uit te joelen? Tja. Wacht even tot ze achttien is, zou ik zeggen. Bovendien verdient ook Amalia een carrière die ze zelf nastreeft, niet een die onze samenleving haar oplegt.

Een samenleving die trouwens niet meer houdbaar is, maar je wordt verketterd als je hardop zegt dat de massa-immigratie een bedreiging is voor de verzorgingsstaat. Dat je dat als columnist overkomt, is een gegeven. Maar dat ook een promovendus die hier onderzoek naar heeft gedaan wordt uitgekotst, is om te huilen. Tel daarbij op dat het ontslag wordt geëist van de journalist die het lef heeft om dit op te pennen. Wat voor land is Nederland geworden? In mijn hoofd heerst permanente wanhoop: wat is er mis mee met de waarheid verkondigen? Waarom krijgt een tuigvlogger alle ruimte, maar zijn immigratiedeskundige Jan van de Beek en journalist Wierd Duk „fout”? Waarom worden er geen Kamervragen gesteld, waarom wordt ons land niet behoed voor een crisis die we aan zien komen? Waarom is dit niet belangrijk, maar wordt dagenlang aandacht besteed aan de hysterie van Anousha Nzume? De zwarte mediavrouw heeft van haar huidskleur een businessmodel gemaakt waarin alle blanke mensen gedegradeerd worden tot racist. Waarom volgt mijn hoofd de waanzin niet meer?

En dan plingt de uitnodiging voor de Pim Fortuynprijs 2017 in de mailbox. De man die problemen durfde te benoemen is inmiddels vijftien jaar dood. Uitgejoeld, gemarginaliseerd, gehaat, fysiek bedreigd en uiteindelijk vermoord. Het fysieke vermoorden gaat mainstream media te ver, broodroof en berufsverboten eisen het alternatief. Vijftien jaar na zijn moord, blijft Professor Pim nog altijd de visionair die weggehoond werd. Nederland gaat niet kapot aan allochtonen. Nederland gaat kapot aan Nederlanders die erbij staan en kijken. Die moralistisch doen en niet verder komen dan een dikkig kind en waarheidsprekende professionals uitjouwen. Mijn hoofd is moe.