Elfie Tromp Opinie 9 jun 2017, 08:38

Leestijd: 2 minuten

Vleesgeworden geschiedenis

Vorige week was het niet alleen Vaderdag, maar ook 60 jaar geleden dat getrouwde vrouwen door de wet handelsbekwaam werden geacht. Ze konden eindelijk zelf bankrekeningen openen, zelf kiezen waar ze hun geld aan zouden besteden en visums aanvragen. Hoewel mijn ouders even oud zijn, waren ze destijds bij wet niet gelijkwaardig geboren.

Ik denk soms dat het mijn vaders straf is dat hij twee mondige dochters heeft gekregen. Nu is mijn vader niet de man die, trots om uitgedaagd te worden door zijn nageslacht, het gesprek aan gaat. Als hij een opmerking over gleufdieren maakt, is het moeilijk op te maken of hij het écht meent, of een ongelukkig studentikoos grapje maakt. Als hij weer eens alle vrouwen in het huis over zich heen krijgt, hult hij zich in een berustend zwijgen. Om gek van te worden.

Zoals dat gaat met ouders, hou je er zielsveel van. Ook al ben je het niet met ze eens, je wilt toch, het allerliefst van al, hun goedkeuring. Een warme hand op je streberige schouder. Een blik van bewondering die op je neerkijkt. Dus toen ik gevraagd werd om op BBC Radio live het Nederlandse perspectief van Brexit te bespreken, stuurde ik mijn vader trots een bericht.

‘Kan jij dat dan?’ was zijn antwoord.

Mijn dankbaarheid voor mijn Engelse middelbareschoolopleiding, omdat hij me altijd heeft ondersteund om zo volledig mogelijk al mijn talenten te ontwikkelen, én natuurlijk voor het feit dat hij onveilige seks met mijn moeder heeft gehad; het was in een klap verdwenen. Wat bleef was allesverzengende woede. Binnen vijf seconden sloeg ik om van liefhebbende dochter tot een brullende barricadefeminist. Ik stelde me voor dat hij mijn vader was geweest 61 jaar geleden, hoe anders het dan was geweest. Dan was ik ook door de wet behandelt als het wilsonbekwame vee waar hij me voor hield. Mocht ik getrouwd zijn, moest ik thuis blijven. Dan zou ik ontslagen worden zodra ik zwanger werd. Niks geen optredens op de radio. Snapt hij dan niet dat zijn dochters vleesgeworden geschiedenis zijn? Dat een vrouw in deze tijd vooruitgang betekent? Dat alles wat ik doe een lange neus is naar het verleden? Natuurlijk kreeg ik geen excuus of mea culpa. Mijn vader had zich weer in zijn schulp teruggetrokken. En ik stond daar tierend voor. Je zou bijna medelijden krijgen met die man.

Op de radio ging het trouwens heel aardig.