Ebru Umar Opinie 9 jun 2017, 09:04

Leestijd: 3 minuten

Ruilen, Nederturken?

Het is een hilarisch telefoontje. „Mevrouw Umar, we willen overmorgen uw gordijnen komen inmeten, maar ik geloof niet dat u thuis bent, toch?” De Nederlandse gordijnen zijn het laatste waar ik me druk over maak; confronterend is het wel. Maar nee, ik ben niet thuis, ik heb landarrest.

De dag erop een sms: „graag herinneren wij u aan uw afspraak op 28.4.2016 om 13 uur. Met vriendelijke groet ProfileNL.” Shoot, de winterbanden zouden gewisseld worden, die moet ik niet vergeten af te bellen, wat ik prompt vergeet natuurlijk. Als ik bel om mijn excuses daarvoor aan te bieden, is het antwoord kort: „Mevrouw Umar we volgen u in het nieuws, ik wens u heel veel sterkte en zodra u weer terug bent, zetten we de zomerbanden onder de Mini.”

Dan het berichtje dat de chef redactie van VRIENDIN helemaal niet wil sturen: „Ebru, dat interview wat je maandag hebt met Diana Matroos, wil je dat telefonisch doen of liever helemaal niet? Daar hebben we alle begrip voor, dus laat het me weten.” Ik heb er NUL begrip voor dat ik door landarrest in Turkije, mijn werk in Nederland niet kan doen. Mijn werk dat ik al twaalf jaar doe, mijn werk waar ik al twaalf jaar plezier in heb, mijn werk dat al twaalf jaar gewaardeerd wordt door mijn hoofdredacteuren. Ik wil dat interview gewoon doen! Maar ik weet dat het me niet gaat lukken, ook niet telefonisch. Mijn dagen staan, ijsjes, pedicures, manicures en shopsessies ten spijt, in het teken van advocaat, politie en al het andere volk dat besloten heeft dat ik voorlopig niet naar Nederland terug mag.

Ik krijg het niet over mijn hart om het interview af te bellen, ik zit in de ontkenningsfase. Het is de eerste confrontatie met de verandering in mijn leven. Met de beroving van mijn vrijheid om te gaan en staan waar ik wil, om te doen en laten wat ik wil. En waarom? Waarom?! Wat is er zo erg aan vrijheid, welk aspect van vrijheid is dusdanig gevaarlijk, dat een stel klikturken meent dat ik landarrest moet krijgen in het land van hun grote leider en als het even kan moet wegrotten in zijn kerkers?

Wat is het dat 70 procent van de Nederturken zich zo stoort aan vrij-zijn, aan sociale en juridische zekerheid, aan gelijkheid, aan rechtvaardigheid? En wat is het dat diezelfde 70 procent van de Nederturken desondanks aan Nederland bindt, in plaats van te verhuizen naar het land van hun grote voorbeeld?

Er zijn zat dingen waarvan 70 procent van de Nederlanders vindt dat Rutte het verkeerd doet – ik ben er ook een van – maar geen van die dingen leidt ertoe dat Rutte ons Nederlanders, inclusief die klikturken, van hun vrijheid berooft. Dat doen premiers namelijk niet in een democratie. Ik zit gevangen in Turkije, een land waarvan 70 procent van de Nederturken claimt dat het hun vaderland is. Ondertussen zitten zij in mijn Nederland. Ruilen?

—

#AskEbru

Ebru Umar wordt al 10 dagen vastgehouden in Turkije. De columniste zit sindsdien niet bepaald stil. Ebru schrijft columns, gaat regelmatig langs bij de lokale politie en tweet er weer lustig op los. Ebru wordt dagelijks bestookt met honderden vragen, maar kan niet iedereen voorzien van een reply. Dus helpen wij onze lezers een handje. Vanaf nu probeert Ebru dagelijks een lezersvraag te beantwoorden. De redactie van Metro verzamelt de leukste vragen en Ebru reageert met een filmpje.

Heb jij een vraag voor Ebru? (Bijv: Wat is jouw favoriete ijssmaak? Waar gaat de volgende vakantie naar toe?) Stel hem dan met de hashtag #AskEbru op Twitter en Instagram. Je mag ons ook een berichtje sturen via Snapchat (@Snapmetro). Of je kan ons ouderwets een e-mail sturen: [email protected]