Passie in de politiek
‘Iedereen die vanuit passie de politiek in gaat, wantrouw ik.’ Dat zei VVD-coryfee Frits Bolkestein vorige week op het slotdebat van Nederland Leest in Groningen. Hij sprak met oud-burgemeester Jacques Wallage over de huidige tendens van partijwildgroei, de uitstappers die hun eigen fractie oprichten en de groeiende trend om op personen te stemmen en niet op standpunten. Ik denk dat hij gelijk heeft. Beleid vormen en voeren gaat moeilijk stampvoetend. Consensus vind je niet schreeuwend. Het is exact de reden waarom ik in mijn leven zo min mogelijk probeer te vergaderen. Ik weet dat ik me dood erger aan iedereen die het niet met me eens is. Ik sta te hoog in het bloed. De rol van columnist staat me beter. Via mijn eigen alinea’s, op mijn eigen voorwaarden, wat kleur in het publiek debat mieteren. En tot dusver gaat dat prima. Metro-lezers bestaan uit actieve reageerders en reaguurders. Hoe het ook zij, ze zijn betrokken en gelukkig maar. Niks zo erg als een column die galmt in afwezige reacties omdat iedereen het ermee eens is.
Normaliter opende deze krant met een schreeuwstukje van Metro-coryfee Jan Dijkgraaf. Hij was boos op die of op dat. Dit kon niet en dat had geen pas. Als je je ochtend begon met zijn 100 woorden, was je meteen voorzien van je stoot adrenaline voor die dag. Hartslag omhoog en gas in de bocht geven. Een lekkere klets kwade mening in je gezicht, dát is Dijkgraaf. Dat gaan we nu missen. Hij legt zijn pen voorlopig neer om ten strijde te trekken in de politiek. ‘Ik word dus lijstrekker van een partij die het allemaal echt anders gaat doen. GeenPeil,’ schrijft Dijkgraaf. Oh, dol enthousiasme. Oh, bravoure. Wat blijft er van je over als je in debat moet? Als er water bij de wijn moet? Als iemands mening afwijkt van de jouwe?
Een politieke carrière lijkt een nieuw verlangen op onze bucket list. Backpacken door Australië: vinkje. Een boek schrijven: vinkje: Politieke partij beginnen: vinkje! Dijkgraaf tikt hem aan. Ik citeer hier graag GeenPeil zelf: "Het is een beetje uit de hand gelopen en derhalve een tikje idioot, maar jongens, en meisjes: het wordt fantastisch.”
Vooralsnog vraag ik me af of Dijkgraaf niet een te hoge bloeddruk heeft voor het pluche. Maar dat het een spektakel gaat worden, lijkt me evident. Genoeg om mijn alinea’s, en die van zijn voormalig column-collega’s, mee te vullen.