Elfie Tromp Opinie 9 jun 2017, 08:38

Leestijd: 2 minuten

Let it go

Mijn nichtje was jarig. Ze werd twee. Al maanden was ze in de ban van Frozen. Sokken, diadeems, kleurboeken, en hoewel ze nog uit de fles drinkt, had ze zelfs een theeset met Elsa erop. Als ik op bezoek was, staarde de ijsprinses met grijze vlecht me vanuit alle hoeken van de kamer schalks aan. De meeste mensen raken geïrriteerd bij het zien van zo’n overdaad van herhaling, maar ik niet. Ik herinner me maar al te goed mijn liefde voor Belle en het Beest. Ik koesterde mijn barbiepop in gouden jurk en de Ken met afneembare monsterkop en bocheljasje (ja, echt). Ik heb nooit meer de huilbui geëvenaard die ik had toen ik zag hoe John wegvoer van zijn Pocahontas. Ieder gebroken hart dat ik sindsdien heb gehad valt in het niet bij het verdriet wat ik toen voelde. En ach, mijn Kleine Zeemeermin-zwembroek, daar spetterde ik net iets vrolijker in.

De nieuwe generatie prinsessenfilms gaat over meer dan de onmogelijke, ware liefde. In Frozen is er geen prins in het spel, maar draait het allemaal om zusterliefde. De een is een freak, want ze schiet ijskristallen uit haar handen en vlucht naar een onheilzaam oord. De ander gaat haar achterna. Allemaal heel lief en nobel. Ik ben vooral blij dat mijn zus en ik WhatsApp hebben. Dat scheelt een hoop gedoe, maar ja, over ons wordt dan weer geen film gemaakt.

Goed, mijn nichtje dus. Ik wist niet wat ik voor haar moest kopen. Ze had immers alles al met Elsa en was nog te jong voor goede boeken of technisch Lego. Wat heeft een peuter nu wel beschouwd nodig, naast een schone pamper, een volle fles en een iPad om op te rammen?

‘Kun je niet als die prinses komen?’ stelde mijn schoonbroer voor. Dat vond ik een uitstekend idee. Geef het kind een ervaring in plaats van spullen. Online had ik al gauw een Elsa-outfit gevonden. Het kwam uit een feestwinkel in Texel. Ja, ook daar worden feestjes gevierd. Ik zette de grijze pruik op en prikte hem vast met de blauwe tiara. Wie weet, dacht ik, wordt dit wel haar eerste herinnering. Vol verwachting sloop ik het huis in. Mijn schoonbroer zette Elsa’s liedje op.

‘Let it go. Let it gooooo,’ schalde door de woonkamer en ik kwam zwaaiend binnen. Twee seconden keek mijn nichtje verbaasd naar mij. En begon toen te huilen.