Ebru Umar Opinie 9 jun 2017, 08:12

Leestijd: 2 minuten

Kadootje: een Turks paspoort

Erdogan geeft vijftienduizend aanhangers een ‘diplomatenpaspoort’ zodat ze zonder visum naar Europa kunnen reizen en hier langer kunnen verblijven. Heerlijk toch, zo’n land dat onderscheid maakt tussen haar burgers: jij krijgt een standaard paspoort maar jij bent mijn vriendje, dus jij krijgt een groen diplomatenpaspoort.

Dat groene diplomatenpaspoort is een van de meest gewilde hebbedingen in Turkije. Het is in feite ook geen diplomatenpas maar een paspoort waar Turken na vijftien jaar in overheidsdienst (diverse ambtenaren, onderwijzers, bepaalde bankiers) aanspraak op kunnen maken. Het voordeel is dat je nooit meer een visum hoeft aan te vragen als je ergens heen reist. Nooit meer naar een ambassade of consulaat honderden kilometers verderop, nooit meer in de rij staan en drie keer terugkomen, nooit meer een uitnodiging of garantstelling van iemand in het buitenland, nooit meer bewijs van vermogen en nooit meer een terugticket – allemaal praktijken waar wij Europeanen al jaren niet mee geconfronteerd worden als we op reis gaan. Maar sommige mensen wil je nou eenmaal buiten je landsgrenzen houden, dus stel je wat eisen.

Gelukkig kun je het aan de Europese Unie overlaten om al onze bezwaren te negeren. Want dat Erdogan aan vijftienduizend ondernemers een ‘diplomatenpaspoort’ wil geven, ach de dictator doet wat hem behaagt. Bovendien zijn die vijftienduizend mannen redelijk onbelangrijk. Het gevaar zit in de massa voor wie de Europese Unie ziende blind is: visumvrij reizen voor álle Turken. Iedereen in Brussel weet precies wat dat betekent maar zwijgt. Negeert. Het gaat er niet eens om dat de Turken van de een op de andere dag aan alle eisen voldoen om visumvrij te reizen (doen ze natuurlijk niet maar ja, volgens Brussel wel). Het gaat ook niet om de Turken met hun groene paspoortjes of om de Turken die een leven hebben aan de andere kant van de Europese grens. Het gaat om de Turken die nu nog géén Turk zijn maar vluchtelingen uit Syrië of een ander weggebombardeerd land.

Elke Europese ambtenaar, bestuurder en politicus weet dat zodra Erdogan besluit die miljoenen vluchtelingen een Turks paspoort cadeau te geven, zij het recht krijgen om visumvrij naar Europa te reizen en op te gaan in onze grote steden. Wat ze hier zullen doen, daar wil ik niet eens aan denken. Maar als élke weldenkende Turk dit scenario voor zich ziet, kan het niet zo zijn dat ambtenaren en politici in Brussel het niet zien. Dat ambtenaren en politici in Brussel niet kunnen bedenken dat de kanslozen uit het weggebombardeerde Midden-Oosten straks op een ‘Turks’ paspoort Europa zullen verrijken. Maar laten we ons vooral druk maken om de vijftienduizend diplomatenpassen die Erdogan aan zijn vriendjes uitdeelt. Laten we het leger aan armoedzaaiers dat hij binnenlaat in doorgangsland Turkije, negeren. Erdogan is de Turk, zijn paspoort het geschenk. Cassandra’s vooruitziende blik staat nog recht overeind: ik vrees de Turken, vooral als ze geschenken brengen.