Ebru Umar Opinie 9 jun 2017, 08:11

Leestijd: 3 minuten

Jihadvrij of Jodenvrij leven?

Ik zag ‘m van de zomer, toen Thierry Baudet met zijn Forum voor Democratie een grachtenvaart organiseerde. Het was een van de eerste keren dat ik onder de mensen was na terugkeer uit Turkije. Met grote vreze voor de mensenmassa was ik naar Amsterdam afgereisd en eenmaal aangekomen verschool ik me bij mijn GeenStijlvrienden. Halverwege de rondvaart zag ik hem: Michael.

Michael en ik kennen elkaar niet echt maar tegelijkertijd toch wel al mijn hele leven. Zijn ouders waren vrienden van mijn ouders, zijn ouders maakten mijn ouders wegwijs in het Rotterdamse. Hij en zijn broers waren ouder dan ik en mijn zussen, zijn ouders oom Philip en tante Tini. Philip en Tini zijn inmiddels begraven – niet gecremeerd omdat een van de kinderen beteuterd had gezegd: ‘maar als jullie je laten cremeren hebben wij óók geen plek waar we jullie kunnen bezoeken’. Een uitspraak waarop Philip acuut besloot dat hij dat zijn kinderen niet aan zou doen; zijn eigen ouders waren immers vergast in Sobibor.

Spontaan barste ik in tranen uit toen ik Michael zag. Voor ons allebei een vreemde gewaarwording. Michael, zo mogelijk nog mensenschuwer dan ik, zei dat hij mijn tranen niet kon plaatsen. Ik ook niet, maar ik begreep ze wel: ‘Jij hoort tot de mensen die mij écht kennen, van vroeger, van voor al die Erdo-shit’.

1 januari belde Michael; hij wilde een ervaring delen. “Ik denk dat ik Grijze Wolven ben tegengekomen.” Michael neemt het leven nogal serieus; ik ben daar allang mee gestopt. Grijze wolven zullen me jeuken, zoals de Erdo-clan of Gulenisten dat ook doen. Zat tuigvrije c.q. jihadvrije zones in Nederland waar het wel goed toeven is. Nog wel tenminste. Maar Michael begeeft zich als Joodse Nederlander vrijwillig op de Dam als er demonstraties van BDS: Boycot, Divestment, Sanctions tegen Israël plaatsvinden. Met een Israëlische vlag om zijn schouders. Dat is dus een variant op over de Erasmusbrug wandelen terwijl Turkse gekkies met Turkse vlaggen zwaaien: ik heb wel wat beters te doen. Michael niet. Die neemt de moeite om getuige te zijn van het zwaaien met Hamas vlaggen, gestrooi van termen als ‘Kankerjoden’, ‘Israël terrorist’, ‘Fuck Israël’, ‘Heil Hitler’ en concludeert dat er in feite bij de wekelijkse BDS demonstraties een jodenvrije zone gecreëerd wordt onder toeziend oog van de aanwezige politie. Zelf is hij tot bloedens toe geschopt en kreeg hij bij zijn aangifte hierover te horen dat de burgemeester de manifestatie had goedgekeurd.

Ik luisterde naar Michael terwijl ik tegelijkertijd probeerde op te meten hoe groot mijn woonkamer in Amsterdam ook alweer was. De woonkamer waar ik niet meer wil wonen omdat burgemeesters van Amsterdam al decennia gewelddadig tuig huisvesten en alle ruimte geven, liever dan degenen die vreedzaam in de stad leven. Want als het om jihadvrij of Jodenvrij gaat, blijkt dat de Amsterdamse politiek ook in 2016 niets geleerd heeft van haar geschiedenis. Zou 2017 een herkansing brengen?