Elfie Tromp Opinie 9 jun 2017, 08:12

Leestijd: 2 minuten

Ik, de mus

Ik bracht mijn Amerikaanse verkiezingsavond door in de schouwburg. De zaal gevuld met Hillary-fans. De sfeer was uitbundig. Er waren buttons, vlaggetjes en hoedjes. Maurice de Hond verzekerde ons dat hij toch echt wel zeker wist dat de winst voor Hil binnen was. Hij had het gepeild. Met een iets minder zwaar hart ging ik voor de uitslagen binnen waren naar huis. Helaas.

Het is makkelijk om mij door de bovenste alinea weg te zetten als linkse dromer. Ik bevind me in een veilige bubbel. Gewone mensen gaan niet naar het theater. Erger nog: ik schrijf deze column terwijl ik een koffie verkeerd met sojamelk drink. Ik ben het linkse cliché dat de rechtse rakkers haten. Maar ik ben meer dan dat.

Trump heeft zich de afgelopen anderhalf jaar uiterst succesvol neergezet in een paar steekwoor-den. Muur, Great again, infrastructuur. (En: Pussy grabber.) Nergens noemt hij specifieke cijfers, beleidsdetails vermijdt hij. Hij heeft zichzelf het cliché van de angry white man aangemeten. Het doet me denken aan het A4-tje met partijpunten van Wilders. Hoezo heb je een solide campagne-plan nodig om politiek te bedrijven? Woede en herhaling, daar draait het om. Er zit kracht in een karikatuur. Ik hoor de roep van Le Pen in Frankrijk, Salvini in Italië die zichzelf een Trumpisto noemt. Ik zie de eerste campagnebeelden van Wilders voorbij komen. En ik denk alleen maar: daar gaan we. Dit jaar voelt me net even iets teveel als Domino D-Day. Nuance is allang verdwe-nen. We willen houvast en helderheid. Zwart-wit. Helder, hoekig hokjesdenken. Leiders zo plat als goedkope kopietjes. Populisme is populair. Er zijn niet alleen trends in mode, zo blijkt, maar ook in politiek. Ach, ik heb ook nooit van witte driekwartsleggings gehouden.

Terug naar het theater. Een bevriende Marokkaanse acteur schuift bij me aan. Hij bestelt een Cho-comel en klaagt over zijn laatste auditie: hij moest wéér een tasjesdief spelen. Terwijl zijn Neder-landse collega’s tovenaar, kroegbaas of directeur spelen, wordt hij zo vaak beperkt tot dat ene stereotype beeld, afgekaderd en klein als een dominosteentje.

Ook de rol van columnist is beperkt. Van dit scherm naar jouw ogen op woensdagochtend. Dat is wat ik bereik. Toch wil ik meer zijn. Ik wil de mus zijn die Domino D-day verziekt. Die een andere werkelijkheid laat zien. Ik zal een stuk schrijven voor de Marokkaanse acteur. Waarin hij een ijs-beer, een president, een vrouw kan zijn. Omdat de realiteit zoveel meer is dan hij nu lijkt.