Elfie Tromp Opinie 9 jun 2017, 08:11

Leestijd: 2 minuten

Houd het klein

Dit zijn de knalweken voor columnisten. Er gebeurt zoveel om je kwaad over te maken dat venijnige alinea’s zich als vanzelf laten schrijven. Zo was daar de foto van Trump die met een pennenstreek 600 miljoen afschaft aan buitenlandse hulp voor voorbehoedsmiddelen en abortusklinieken. Zes witte mannen poseerden in het Witte Huis toen Trump zijn handtekening zette. Zes witte mannen die de levens van miljoenen vrouwen gaan vernachelen. De verontwaardiging is bijna te makkelijk.

Toen Trump won, zei een vriend van me: „Dit is fantastisch voor de kunst.” Hij had de jaren 80 meegemaakt en zag hoe Thatchers keiharde beleid zorgde voor een bloei aan woedende punkmuziek en protestkunst. Niets voelt zo levendig als woede. Ik had moeten tegenwerpen: „Maar rampzalig voor baarmoeders.”

‘The world is a mess. You think this is gonna cause a little more anger? The world is an angry place.’ Ik kijk dit fragment van een Trump-interview op CNN steeds maar weer terug. Zijn felle blik verdwijnt bijna in de zonnebankrossige huidplooien. Zijn gebleekte tanden blikkeren tussen de opgetrokken lippen en ik denk aan de toneelschoollessen die ik ooit volgde. Houd het klein. Dat credo is nu niet meer populair.

We leven in een tijd van grote dramatiek, grote misstanden, grote afkeer. Trumps kwaadheid werkt aanstekelijk. Nog nooit gingen mijn vrienden naar zoveel protestmarsen en betogingen, deden ze mee aan felle debatten. ‘Iets’ willen doen om het tij te keren, om je stem te laten horen, dát is wat we willen. Get involved or get out. Bijkomend voordeel is dat ze eindelijk hun stappentellerquota aantikken met al die kilometers die ze maken met hun cirkels rond gemeentehuizen en door stadscentra.

The world is a mess, echoot er in mij na. En erna: I am the world. Kwaadheid met kwaadheid bestrijden houd je ook maar zo lang vol. Steeds vaker lig ik als een hol vat op de bank. De woede heeft mij uitgebrand. Gelukkig zijn er ook hoopvolle ontwikkelingen. Lilianne Ploumens shedecides.nl is wat mij betreft zo’n middelvinger naar duim omhoog-beweging. Hoe een Nederlandse minister een wereldwijd fonds uit de grond stampt om het Amerikaanse tekort op te vangen. En hoe we er allemaal aan kunnen meehelpen dat vrouwen over de hele wereld de gezondheidszorg krijgen die ze verdienen.

Sinds weken wil ik eens een keer niet een woedend punklied schrijven of een zure column, maar een jazzy loftrompet afsteken. Lilianne Ploumen, houd het niet klein, maar maak het groots. Mijn applaus heb je.