Elfie Tromp Opinie 9 jun 2017, 08:12

Leestijd: 2 minuten

Het universum in zwart-wit

Het was een van de laatste avonden die ik met hem door zou brengen. Dat wist ik toen nog niet. Hij misschien wel. Hij was gespannen en wou per se een cocktail. Zo kalmeerde hij zichzelf wel vaker. Ik zocht daar niks achter. We waren in een bioscoop om de film One more time with feeling te kijken. Het was een experimentele 3D-film in zwart-wit over rockster Nick Cave. Het ging over het maken van muziek en over toeval en afscheid. Zijn tienerzoon is dit jaar overleden en die pijn leek in elke scène te zitten. Er werd veel in- en uitgezoomd. Van de porie op de hand van de gitarist, naar de band, de kroonluchter, via een gat in de muur naar buiten, om te stijgen, boven de stad, de wolken, de dampkring en uiteindelijk: het heelal. Hij vond dat een beetje aanstellerij. Bij mij liepen de tranen over mijn wangen. Het verhaal had niet echt een begin en een eind, en dat was waar Nick Cave in geloofde, zei hij ergens. Het leven is geen verhaal. Vrij vertaald: het leven is een lukrake janboel.

Ik had een fijne dag gehad. We hadden door Central Park gelopen. Er was een rattenplaag. De knaagdieren liepen even achteloos als dagjesmensen langs de lanen. Misschien was dat een voorteken. Shakespeare liet vaak een kraai krassen voordat er een moord werd gepleegd, maar ik ben niet vies van ratten; ik had vroeger twee tamme die ik in mijn nek meenam als ik de stad in ging.

Het was benauwd geweest in de stad en toen we zaten te eten onder een luifel, begon het te regenen. Die damp van regen op warme straatstenen; dichterbij magie kom je niet. De wereld leek vol beloftes. Ik zag een oude Chinese man schuilen met een scheel hondje op zijn arm. Hij rookte een sigaar en murmelde tegen zijn beestje. Weer zo’n steek van vertedering in mijn hart.

Hij zei toen niet veel, herinner ik me. Dat was niet erg. Als je zoveel jaar bij elkaar bent, is de stilte juist een teken van saamhorigheid. Het was die nacht te heet om tegen elkaar aan te slapen, maar we hielden ’s nachts altijd contact. Een hand tegen een rug. Een voet tegen een voet. Nadat hij me verliet, heb ik veel aan die avond gedacht. Er kwam geen groot inzicht. Geen wijze les. Alleen een gevoel van nederigheid. Voor alle dingen die zomaar gebeuren.